Saint Lucia april 2011:
Op 13 april zijn we aangekomen in Vieux Fort, St Lucia.
Toen we aan kwamen varen, zagen we een kleine vissershaven, we probeerden
hier in te varen en ja hoor, het bleef 3 meter diep. Aan de kant stonden
wat lokale mensen naar ons te zwaaien om aan te geven dat we aan konden
leggen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen wij daarna het dorp inliepen, vroegen
wij aan een van de locals of hij een restaurant wist waar wij konden eten.
Hij liep met ons mee naar een hotel boven op een berg en vroeg of wij
hier wilden eten. "Maar" zei hij, "als jullie even wachten,
ga ik wel een auto halen om jullie ergens anders naar toe te brengen".
Wij wachtten een klein kwartiertje en ja hoor, daar kwam hij weer lopend
aan. Hij wist wel een ander restaurant, waar ze ook pizza hadden, en kip
en hamburgers. Het was "local" dus dat wilden wij wel. Na een
half uurtje gelopen te hebben kwamen we bij het "restaurant"
van zijn vriend. Ze hadden geen pizza meer, maar wel hamburger. De jongeman
kreeg een biertje van ons en bleef alle tijd wachten terwijl wij zaten
te eten en toen wij op het punt stonden om naar buiten te gaan, liep hij
met ons mee en vergezelde ons naar de boot. Deze jongeman was bezorgd
over ons dat wij misschien niet goed de weg wisten en zouden verdwalen
en daarom begeleidde hij ons naar de boot.
De volgende morgen moesten wij ons inklaren. Het vliegveld
was niet zo ver weg en onze ervaring is dat de douane en immigratie beiden
op de luchthaven zijn. Wij besloten naar de luchthaven te lopen, maar
wij wisten ook dat er een douane vlakbij de haven zat. Na 20 min. lopen
vroegen wij de weg naar het vliegveld en deze bleek toch verder weg te
zijn dan gedacht. Maar gelukkig stopte er een busje en vroeg of wij naar
het vliegveld moesten. Hij zette ons af en zei dat hij ons ook weer op
zou komen halen. Wij liepen naar de immigratiedienst, maar daar bleek
dat we eerst naar de douane moesten en dit kantoor zat vlakbij de boot.
Tot nog toe moesten we altijd eerst naar de immigratie en dan pas naar
de douane. Het taxibusje kwam er weer aan en wij vertelden de chauffeur
dat we naar de containerterminal moesten. Daar aangekomen, bleef hij weer
wachten. De douanebeambte achter het loket was niet de allerslimste. Er
waren een aantal vragen die je met Yes/No moest beantwoorden. Bij wapens,
munitie, narcotics en huisdieren had ik Yes doorgestreept.
Volgens de beambte betekende dat ik dus Yes bedoelde, maar het veld erachter
was leeg. Nu was hij benieuwd naar de hoeveelheden. Ik vertelde hem dat
als je Ja doorstreept dat het antwoord Nee is. De beambte zei dat ik het
antwoord moest omcirkelen. Toen maar zijn chef erbij gehaald. Gelukkig
was die wat hoger opgeleid, en hij begreep het wel goed. Het werd de beambte
door zijn chef nogmaals uitgelegd. Als je Ja doorstreept is het dus Nee.
Nou, die beambte vertrouwde het nog steeds niet en dacht dat wij allerlei
zaken wilden invoeren zoals drugs, wapens en munitie. Hij wilde de boot
doorzoeken en zodoende moesten we met het busje naar de boot. De beambte
maakte 2 kastjes open en kwam tot de conclusie dat wij toch geen illegale
spullen aan boord hadden. Nee, waarschijnlijk was deze man een beetje
nieuwsgierig om te zien hoe zo'n zeilboot er van binnen uitziet. Wij weer
met het busje naar de douane om de beambte af te zetten, met het busje
nu naar het vliegveld en de immigratiedienst. Na een hele morgen hiermee
bezig te zijn geweest, waren wij eindelijk legale gasten van St. Lucia.
Gelukkig zijn de mensen op de eilanden bereid om met alles te helpen en
hebben zij alle tijd.
's Avonds eten we heerlijke verse tonijnsteaks die we letterlijk
op straat gekocht hebben.
In de baai bij Soufriere liggen we naast het grootste prive
zeiljacht "Eos"
ter wereld (van de Amerikaanse mediamagnaat Barry Diller) De alluminium
3-master van 93 meter is werkelijk een plaatje. Er zijn 20 man personeel
aan boord om alles aan de gang te houden en te regelen.
De ankerplaat Soufriere is de ingestorte krater (caldera)
van de vulkaan die hier 35.000 jaar geleden actief was. Het ruikt nog
steeds naar zwavel in de baai. Met een taxi zijn we naar het rokende gedeelte
van de krater gereden. Voor een paar honderd jaar geleden werd hier nog
zwavel gedolven voor ondermeer kruit voor de Amerikaanse burgeroorlog.
Vlak bij de ankerplaats is ook een warmwaterbron met een warmwaterval.
De temperatuur is net als onder de douche, prima.
Er is een prachtige botanische tuin in de buurt. Hier zijn de mooiste
bloemen en planten te bezichtigen. Er zijn zelfbenoemde gidsen die je
alle plantennamen kunnen opnoemen, maar omdat wij dat toch niet willen
onthouden, lopen we zelf wat rond.
Gemaakt
door Japanse toerist.
Banaan in wording Rode
gemberbloem
Botanische
tuin bij Soufriere op St. Lucia
De volgende dag zijn we naar Marigot Bay gegaan. In onze oude pilot staat
dat dit een mooie baai is. Tegenwoordig ligt het vol met moorings en is
het in bezit genomen door charter bedrijven en een marina. In een klein
gedeelte erbuiten mag je nog vrij ankeren. De dag erop naar Rodney Bay.
Dit is de aankomstplek van de jaarlijkse ARC
(Atlantic Race for Cruisers) waar zo'n 250 jachten aan meedoen. Ook hier
is de binnenbaai geheel gevuld met marina's. Alleen in de grote baai kun
je nog vrij ankeren. Het dorp bij Rodney Bay is behoorlijk modern met
zelfs een shopping mall naar Amerikaanse maatstaven. Er zijn vele resorts
en restaurants en ook een Burger King en Haägen Dasz vestiging ontbreken
niet.
Op alle eilanden in de Carribbean willen de mensen hun fruit en groentes
verkopen. De drang is zo groot dat ze iedere dag met een bootje langs
de zeilboten varen om hun waren aan te prijzen. Uiteraard kopen wij van
deze mensen af en toe wat als we spullen nodig hebben. Ze zijn uitermate
vriendelijk en vinden het altijd leuk als we een praatje met ze maken.
Ook souvenirs worden op deze wijze verkocht maar helaas hebben we op onze
boot niet zoveel ruimte, dus moeten de verkopers het met een babbeltje
van onze zijde doen en geen verkoop van de spullen.
Woensdag 20 april zijn we uitgeklaard in St. Lucia en vertrokken naar
Martinique.
Martinique
Martinique is net als Frankrijk maar dan in de Caribbean.
De wegen zijn netjes aangelegd met wegnummers en borden. Er rijden Franse
auto's en ze rijden rechts. Er zijn hypermarches en er is Frans stokbrood.
En alles wordt natuurlijk met euro's betaald. De huizen zien er netjes
uit en er zijn aanzienlijk meer blanken aanwezig. Bij de baai van Anse
d'Arlet treffen we een piepklein kajuitzeiljacht aan. Het bootje is nauwelijks
groter dan de dinghy. Maar aan boord woont een jongen met zijn vriendin
en hond. Deze Fransen laten zien dat het ook met weinig geld kan. Wanneer
wij de volgende dag in een kleine baai liggen, gaan we 's avonds nog even
de kant op. In ieder dorp is er wel een kerk, zo ook hier. Het is tijd
voor een mis en we zien alle kerkgangers in het wit gekleed. Wij kijken,
denken en ineens: Het is Witte Donderdag!!!
Bij St. Pierre willen we uitklaren, maar helaas op Goede Vrijdag is alles
dicht. St. Pierre werd in 1902 verwoest toen de naastgelegen vulkaan Monte
Pelée explodeerde en een superhete gaswolk alle 30.000 inwoners
doodde. Op 1 inwoner na die op dat moment in de gevangenis zat (met hele
dikke muren). Nog steeds staan er huizen, gevels en muren in het dorp
waar sinds die tijd niets meer aan gedaan is.
We ontmoeten hier Roderick en Yvonne op hun Happy
Bird, een Jeanneau Sun Odyssey 40 DS. Ook zij willen volgend jaar
naar de Pacific, dus die komen we nog wel eens tegen. De volgende dag
gaan we met de bus naar Fort de France, waar de douane wel open is. De
douane blijkt een PC met printer te zijn in een gang bij een scheepswinkel.
Nadat je je gegevens hebt ingevuld, maak je een printje en die tekent
en stempelt de winkelier. Bij terugkomst in St. Pierre is er veel activiteit
in het dorp en 's middags speelt er een band met een koor en dansgroep.
De opzwepende muziek is in de hele baai hoorbaar en we gaan maar eens
een kijkje nemen. De vrouwen hebben een driehoekige doek om hun heupen
geknoopt en iedereen danst met elkaar. Het is een kleurig tafereel.
<< terug logboek volgende >>
