Amerika juni 2011:
Na een overtocht van 11 dagen zijn we dan in de USA aangekomen.
De laatste twee dagen met tegenwind of geen wind. Op de motor varen we
's nachts Norfolk binnen en gaan we de Elisabeth rivier op. Norfolk is
de grootste marinebasis ter wereld en dat is te zien ook. Vlak bij de
ankerplaats ligt de USS
Wisconsin, een groot slagschip uit WOII van 270 meter lengte. Het
heeft voor het laatst dienst gedaan in de golfoorlog. Het slagschip heeft
de grootste kanonnen waarmee het projectielen van wel 1200 kg kan afvuren
over een afstand van 23 km. Als laatste handeling hebben ze maar alle
munitie verschoten bij Kuwait, want die grote kanonnen is verleden tijd.
Het zijn nu de thomawhaks. Het enorme slagschip heeft wel een teakdek
van 4 hectare, dat destijds door de matrozen regelmatig geboend moest
worden.
's Avonds hebben we At en Beatrijs te eten, en net als we
aan tafel willen, begint het enorm te waaien en te onweren. Eerst gaat
hun boot van het anker. En even later gaat ook de Panoramix aan de wandel.
In de pilot stond dat de 'holding poor' is, en dat blijkt dus te kloppen.
We starten de motor en ankeren in een striemende regen en onweersbui een
stukje verderop. Het anker houdt, maar we moeten het diner benedendeks
voortzetten. We ontmoeten nog een Amerikaan op een zelfgebouwd ferro-cement
jacht. Hij heeft veel tips over New York en meer. We gaan met zijn zessen
lekker Italiaans eten in Norfolk. Portsmouth ligt aan de overkant van
de rivier en is erg pittoresk. Veel oude koloniale huizen en ook veel
historie. Onze vouwfietsen komen weer goed van pas.
Panoramix in een privé box
in Smithfield
Onze boiler aan boord is weer gaan lekken. Dat deed hij
ook al op de Canarische eilanden en Trinidad, maar telkens stopte het
lek weer vanzelf. Als ik de onderkant van de koperen ketel bekijk, zie
ik tal van roestplekken. We besluiten een nieuwe boiler (240 Volt) te
bestellen om het probleem definitief op te lossen. Ik laat de boiler afleveren
bij de marina in Norfolk. In de tussentijd gaan we een rivier verderop
verkennen. Volgens de pilot is de Pagan river klein en weinig bevaren.
maar aan het eind ligt een leuk plaatsje Smithfield. We varen er naar
toe om zo de dagen te vullen voordat de bestelde ketel arriveert. Smithfield
is inderdaad een schattig klein plaatsje met heel vriendelijke inwoners.
Ook Smithfield is een oud dorpje met oude koloniale huizen. Ze zijn allemaal
prachtig onderhouden en de straatjes lijken zo uit een Amerikaanse film
te komen. Als we aan komen varen worden we door een Amerikaans echtpaar,
Richard en Pam, uitgenodigd om bij hun huis in een prive slip te liggen.
Ze zijn erg aardig en belangstellend. De man is als boy scout met de jamboree
van 1957 nog in Amsterdam geweest (hij was toen 18).
Gisteren liepen we na het eten nog even door het dorpje om een ijsje te
kopen, maar helaas was de ijszaak al om 8 uur dicht. Even verderop spraken
we Bill (een Amerikaan die de vuilnisbak buiten zette)en toen hij hoorde
dat we nog een ijsje hadden willen kopen, bood hij gelijk aan om ons met
de auto naar een andere zaak te rijden. Wij met Bill in de auto een ijsje
halen. Echt superaardige lui. Hij en zijn vrouw zijn methodisten. Het
kleine dorpje heeft al 3 kerken staan, de bewoners zijn kennelijk erg
gelovig. Ook Bill, een gepensioneerde rechter, was wel eens in Nederland
geweest en vertelde honderduit.Wat ons opvalt is dat iedereen zichzelf
voorstelt met zijn voornaam en vraagt: How are you today?" en iedereen
wil weten hoe wij bij hun dorp gekomen zijn, want het ligt aan het eind
van een ondiep riviertje. Ja, wij gaan graag 'off the beaten track'. Komend
weekend is er een feest in het dorp met gratis concert, oude auto's, een
boerenmarkt en spelletjes voor de kids.
Oude auto's in Smithfield
Demonstratie politie met 'walk the line'.
Boerenmarkt.
In het park werd een slag uit de Civil War
1778 nagespeeld.
De volgende dag staat de buurvrouw, Carolyn, bij onze boot met 3 grote
steaks. Hadden ze over van een barbeque. Even later staan de buren, Dick
en Nancy, bij de boot met een stapel waterkaarten en pilots van noord-oostkust
van Amerika. Wij hadden verteld dat we die kant op gingen en hij heeft
ze niet meer nodig. Weer een dag later biedt Marolyn aan om ons naar de
shopping mall te rijden voor boodschappen. Zondag zijn we met Richard
en Pam naar hun kerk geweest(Presbyterian=gereformeerd). Een groter plezier
kun je ze haast niet doen. We werden gelijk aan de hele gemeente voorgesteld
als de gasten uit Nederland.
De bakens in de rivier dienen als nesten
voor de zeearend.
Zo langzamerhand beginnen ze ons te kennen in het dorp. En wij kennen er ook al wat. Maar we willen verder. Eerst nog even de nieuwe boiler ophalen in Norfolk die ik besteld heb (de oude lekt). En dan willen we met 4th july in New York zijn. Ze hebben 6 barges met vuurwerk in de Hudson river liggen en dat wordt synchroon met muziek afgeschoten.
De nieuwe boiler heeft natuurlijk andere fittingen dan de
oude en het kost uiteindelijk 3 dagen om alle goede onderdelen bij elkaar
te krijgen. Het laatste onderdeel krijgen we van een schipper, een Cubaanse
migrant die al 50 jaar in de USA woont. We komen hem tegen in de winkel
waar we al die tijd al proberen deze fitting te kopen. We liggen hier
in de gemeentehaven waar het verboden is om te overnachten. Kennelijk
wordt dit niet gehandhaafd, want er ligt zelfs een jacht al 3 weken.
Donderdag 30 juni vertrekken we met het uitgaand tij richting
New York. De weersvooruitzichten geven weinig wind aan en dus beginnen
we met motoren. Op een gegeven moment zie ik grote vierkante kartonnen
platen net onder water drijven. Als ik nog eens goed kijk, blijkt het
een grote school roggen te zijn. Met langzame vleugelslagen wijken ze
uit voor de Panoramix. Na vijf minuten zijn we door de school heen. Even
later komen we dolfijnen tegen. Ze zijn met zijn allen op vis aan het
jagen. Ze zwemmen in een cirkel en klappen met hun staart op het water.
Zo drijven ze de vis bijeen en kunnen ze om de beurt een hap uit de baitball
nemen. Zelfs hier op 4 mijl uit de kust komen de pelikanen naar vis duiken.
<< terug logboek volgende >>
