USA november 2011:
Na ons bezoek aan Nederland en een lange rit vanaf Washington, komen we 's nachts in Smithfield aan. De Panoramix ligt nog net zo als wij haar achterlieten. De volgende dag brengen we de huurauto weg en maken een afspraak met onze Amerikaanse vrienden die op de boot gepast hebben. Ik heb beloofd om een Nederlands diner voor ze te koken en dan voor alle vijf de woningen die hier aan de rivier staan. De buren hebben een hechte band met elkaar en zitten ook vaak met happy hour op het gemeenschappelijke terras aan het water. We spreken af voor Halloween avond.
Aangroei van schelpdieren op de huid
van de Panoramix.
Wij gaan een dag later met de Panoramix naar Cobb's marina in Norfolk. Om 4 uur worden we uit het water gehesen en weer even later staan we hoog en droog op de kant. Na een goede nachtrust maken we kennis met allerlei lui op de werf. Er liggen hier twee schadegevallen van de orkaan Irene. Verder zijn meerdere mensen aan het werk bij hun boot. Een van de mensen biedt aan om ons naar een grote bouwmarkt te rijden waar we een schuurmachine en toebehoren kopen. Ik haal de schroef eraf want die wil ik eens laten inspecteren. Op de bootshow in Newport was een seminar over propellers waarin uitgelegd werd wat ze allemaal met je schroef kunnen doen. Het bedrijf hiervoor zit echter een eind verderop in Chesapeake. Ik vertel dit aan een aantal mensen op de werf en even later komt er iemand langs die toevallig naar Chesapeake moet en mij wel even mee wil nemen! Ed moet onderweg nog een klusje doen bij een andere werf in de buurt en ik kan hem daar gelijk mooi mee helpen. Ed praat honderduit en aan het eind van de dag belanden Paula en ik met nog wat andere werklui in zijn werkplaats achter een glas Heineken bier. De oude baas van de werkplaats, Howdy, heeft vroeger vele jachten gebouwd en de werkplaats is een klein museum met vele verhalen.
Ondertussen is het allerzielen oftewel Halloween. We huren een auto en gaan naar Smithfield om het diner voor 12 gasten te koken. Het wordt bietjes met gehaktbal, aardappelen, uitjes en mayonaise. Paula heeft op de boot de appeltaart al helemaal voorbereid, zodat deze bij aankomst gelijk de oven in kan. Nadat we de gehaktballen hebben gebraden en de aardappelen geschild, gaan we met de buurtjes Halloween bekijken in het dorp. De winkeliers in de hoofdstraat delen snoepjes uit en het is er druk met verklede kinderen. Ook enkele ouders zijn verkleed. Een tweede straat met oude victoriaanse huizen is helemaal in Halloweenstijl gemaakt. Zo zijn er een spookhuis, begraafplaats, spinnewebben, geraamtes, ufo's, marsmannetjes. Allemaal heel erg spookachtig met bijbehorend gegil en muziek. De bewoners van deze straat hebben zich flink uitgesloofd. En dat allemaal voor een avond.
Tuin met grafzerken. Tuin
met poppen van stro.
We wandelen terug en het 'Dutch diner' kan beginnen. Iedereen
eet zijn bordje helemaal leeg. Ook de 'Dutch appeltart' smaakt de Amerikanen
prima. We hebben een gezellige avond en worden alweer uitgenodigd om bij
hun tweede huizen in Florida langs te komen. Florida wordt, net als Spanje
in Europa, in de winter het toevluchtsoord voor de ouderen uit het noorden.
Paula maakt appeltaart op de boot.
Dutch dinner met de buurt.
Cobb's marina is een oud familiebedrijf en een van de weinige werven waar
je zelf aan je boot mag werken. Vlakbij is een shopping mall met onder
andere een mooie supermarkt. Nu we op de kant staan moeten we bij de marina
douchen. Gelukkig zijn de douches prima met veel en heet water. Na een
paar dagen werken zijn we nog niet veel opgeschoten. De conclusie is,
dat als we de hele boot willen doen het veel te lang gaat duren. We besluiten
om de halve boot te doen met de nieuwe coppercoat. We doen het roer, de
kiel en de waterlijn. Hier zit de meeste aangroei. De rest doen we volgend
jaar wel. We staan hier anders te lang en het wordt hier ook al koud.
Paula schuurt de kiel.
Na twee weken is de boot klaar. Ondertussen zijn onze zeilvrienden, At en Beatrijs, ook aangekomen. Zij gaan hier ook even het water uit. Nadat beide schepen weer geverfd zijn varen we gezamelijk de Intra Coastal Waterway op. Deze inlandse waterweg is een hele lange sloot die tot aan Miami in Florida loopt, 1500 km!
De Mauyva voor een 65 ft brug. Paula
kookt een gezamelijke diner.
At en Beatrijs hebben als handicap hun masthoogte van 64 en een halve
voet. De bruggen in de ICW hebben een doorvaart- hoogte van 65 voet. Maar
dat varieert natuurlijk met de waterstand. De Panoramix heeft als handicap
zijn diepte. We steken ruim 1,95 meter en veel stukken in de ICW zijn
soms maar 2 meter diep. We helpen At en Beatrijs door zo'n 200 meter verder
van de brug te gaan liggen en we kijken dan of er nog ruimte tussen de
masttop en de brug is op het moment dat ze er vlak voor liggen. Tot nog
toe is er telkens nog een streepje licht te zien en kunnen ze er onderdoor
varen. Wij zijn inmiddels al twee keer bijna vastgelopen, maar doordat
At en Beatrijs voorop varen, kunnen ze ons tijdig waarschuwen voor de
ondieptes.
Wachten in de sluis in de ICW bij Chesapeake.
Het was een goede investering om mijn schroef na te laten meten. Mijn schroef bleek een afwijking van een halve inch pitch te heben tussen de twee schroefbladen. Dit verschil is er nu uit gehaald en de schroefbladen zijn nu weer allebei gelijk. Het verschil is goed merkbaar, de vibraties zijn nu weg en de motor loopt weer mooi rustig. Na een dag varen ontmoeten we Nancy en Dick( Dit Amerikaanse echtpaar hebben we in juli in Smithfield ontmoet) op hun motorboot net achter de sluis. Ze praten ons nog even bij over leuke plekjes in de ICW. De volgende dag varen we door de prachtige natuur met herfstkleuren door naar een kreekje waar we voor anker gaan. At en Beatrijs gaan voor anker en wij maken de Panoramix vast aan hun schip. Er cirkelen heel wat arenden door de lucht op zoek naar een lekker hapje. Ook de pelikanen zijn weer terug en we zien ze in groepjes rondvliegen. Ook spelen er weer volop dolfijnen rond onze boot.
Ocracoke vuurtoren. Naast
elkaar op de ankerplaats.
We zijn na vier dagen aangekomen in Ocracoke, een eilandje
tussen Cape Fear en Cape Hatteras aan de Atlantische oceaan. Het is een
klein vakantie eiland a' la Vlieland met een mooi besloten haven. We blijven
er drie dagen wachten op gunstige wind. We doen ondertussen wat klein
onderhoud en fietsen over het eiland. 17 november vertrekken we naar Oriental.
De barometer is enorm gezakt en stijgt daarna van 1013 naar 1036. Meer
als 20 hP in 24 uur! Dat merken we, want onderweg neemt de wind nog toe
tot 35 knopen. Onder zwaar gereefd zeil bereiken we het plaatsje Oriental
in korte tijd. We leggen er aan bij een verlaten steiger in het dorp.
De lucht is helder en 's nacht daalt de temperatuur tot -2 graden. We
nemen allebei een warme kruik mee in bed om de voeten warm te houden.
De hele nacht blijft het dieselfornuis branden, waardoor het binnen nog
18 graden blijft. Door de kou hebben we wel overal condens op de wanden
en de ramen.
Ruige waterkant in South Carolina. Mooie
landhuizen langs de route,
De volgende morgen vertrekken we met gunstige wind naar Beaufort. We kunnen het hele traject door de ICW zeilen. At gaat liever op de motor omdat hij dan meer controle heeft. Er zijn hier twee plaatsjes die zo heten. De een spreek je normaal uit met een 'O' en de ander met een 'O' als in 'beautiful'. Het weer is omgeslagen in positieve zin. Het is nu 20 graden en we kunnen weer in ons t-shirt gekleed gaan. Vlak voor Beaufort lopen we nog aan de grond in een geul. Met de motor en de zeilen lukt het om de boot te gijpen en los te komen. At roept over de marifoon 'Dat komt er nou van met dat zeilen van jullie!'. Nog geen 5 minuten later schuiven zij op de zelfde zandbank en zitten muurvast. Een sleepbootje komt naar ze toe die ze wel wil lostrekken voor $ 1500. Dat aanbod wordt afgeslagen. Na 20 minuten ploeteren, komen At en Beatrijs dan toch op eigen kracht los. 's Avonds moeten we nog hartelijk lachen om onze vastlopers. De ICW is een ondiepe sloot met getijden en het is niet te voorkomen dat je af en toe de bodem raakt. Tot nog toe kunnen we de Panoramix telkens weer van de ondiepte afsturen en doorvaren. De onderkant van de kiel is ondertussen wel aardig schoon geschuurd.
Schilpadden in het zonnetje op een boomstam.
Verderop in de ICW komen we een stel Nederlanders tegen met hun zwaar beschadigd schip, Santa Maria. De schade is opgelopen tijdens de orkaan Irene en zij zijn op weg naar Florida voor reparatie. Op een prachtige ankerplaats midden in een militair oefenterrein, nodigen wij Joost en Jose uit voor een borrel. Het wordt erg gezellig en de komende dagen trekken we gezamelijk op.
Veel op de motor varen helaas.
We blijven twee dagen liggen in Barefoot Landing. Dit is een toeristisch dorpje vlak bij Myrtle Beach. Het is ondertussen Thanksgiving day en veel Amerikanen gaan een dagje uit. Vakantiedagen in Amerika kosten geld en dit soort feestdagen zijn gratis. De meeste bedrijven en winkels zijn dicht op die dag. 's Avonds eten ze kalkoen met de hele familie gezellig bij elkaar. De meeste huizen waar we langs varen in de ICW aan het water zijn tweede huizen die meestal leeg staan. Numet deze feestdag is het wat meer bewoond en lijkt het op een vaartoct langs de Vecht.
De moerassen van South Carolina.
We varen nu South Carolina binnen, het gebied van de alligators. De omgeving verandert ook, we zitten nu in de moerassen. We ankeren in een klein kreekje en zien nog net een paar alligators het water in schieten. Niet zwemmen dus en handen binnen boord! De ankerplek is idylisch, het is er doodstil en rondom horen we de natuur. Met ons bijbootje roeien we langs de kanten en zien een paar 'launch ramps', plekken waar de alligators het water in- en uitgaan.
Ankeren bij de alligators. Alligator
landingsplaats.
At en Pim gooien een hengeltje uit met kippenlever als aas. Binnen een half uur vangen we 8 meervallen en twee palingen. Eén paling is zo groot (2 pond) dat we besluiten deze te houden en op te eten! De volgende dag bak ik de paling in roomboter en smullen we van deze lekkernij.
Meervallen vangen met kippenlever. Een
paling van 2 pond.
De natuur is prachtig en we komen zelfs een Bald Eagle tegen , het symbool van Amerika. Op 26 november komen we aan in Charleston. Dit was een rijke plaats in de 18-de eeuw met veel handel en scheepvaart. De stad ziet er dan ook prachtig uit met vele mooie oude huizen. We blijven er een paar dagen liggen om alles te bekijken. Er is een mooi aquarium waar we naar toe gaan. Ze hebben er een albino alligator. Deze is in gevangenschap grootgebracht. In de natuur overleeft een albino hooguit 24 uur. Zo'n jong valt enorm op als prooi en ze kunnen ook niet tegen zonlicht. Er zijn ook kleine alligators die je vast mag houden.
Bald eagle langs de ICW. Kleintje
in het Charleston aquarium.
<< terug logboek volgende >>
