Turkije april 2008:
Vannacht, 3 april, heeft het geregend en de kersverse sonar is gelijk
volgelopen met regenwater.
Dat
is dus niet goed en ik heb maar even contact opgenomen met Interphase
in Amerika. De sonar had ik al in april 2006 gekocht, maar gelukkig willen
ze me wel garantie geven. De sonar is nu opgestuurd naar de VS en is hopelijk
weer terug voordat we in mei Turkije gaan verlaten.
Van 7 tot 11 april hebben we rondgevaren in Turkije en Griekenland. Het
weer is nu zoals een Hollandse zomer. Als er geen wolken zijn loopt de
temperatuur snel op tot boven de 20 graden. Het is wel even omschakelen
van de klus- naar de cruise modus. Als ik opsta denk ik nog telkens dat
ik iets moet gaan klussen, maar nu moet ik de navigatie zaken bekijken
voor de volgende haven.
De wit geschilderde beugel van het anker kwam gelijk van pas in de baai
van Çökertme. Na een nacht in de baai wilden we het anker
binnenhalen wat niet lukte. Door de witte beugel konden we het anker zien
vastzitten aan diverse lijnen op de bodem. Ik heb toen een leeg potje
pindakaas voor de helft met water gevuld. Aan dit potje vervolgens een
touwtje gebonden. We konden het anker wel een stuk omhoog krijgen en hebben
toen met de pikhaak het potje pindakaas door de beugel geduwd. Aan de
andere kant van de beugel kwam het potje pindakaas weer omhoog drijven
en trok een dun lijntje mee. Vervolgens met het dunne lijntje een dikke
lijn door de beugel getrokken. Nu hadden we een neuringlijn waarmee we
de lijnenkluwen konden lossen en het anker weer vrij maken. Door al dat
gesjor aan het anker is er wel wat verf van de beugel afgegaan.
In Kos hebben we weer even boodschappen gedaan (kaas, wijn, salami en Calvé pindakaas). Ook zijn we even uitgeklaard om zo ons 90 dagen visum voor Turkije te vernieuwen. In Kos lagen we in de oude haven, waar nu aan het begin van het seizoen volop plek is aan de kade. Tevens hoef je geen liggeld te betalen buiten het seizoen. Daardoor is er nu ook geen water- en electriciteit aansluiting op de kaai beschikbaar.
's Avonds stond er flinke zuidenwind en regende het bruine regen, oftewel
sahara zand, zodat de mooi gepoetste boot geheel bruin/oranje kleurde.
De zuidenwind die nu al weken heerst, draait na 15 april naar het noordwesten.
Deze noorden- of westenwind, de Meltemi, hebben we nodig om snel en comfortabel
naar Antalya te varen. Een afstand van zo'n 300 mijl.
Woensdag 16 april zijn we, na een nacht doorvaren, in Finike aangekomen.
Door de harde wind 's nachts en flinke achterop komende zeeen, was er
een verdwaalde inktvis op het dek beland. De haven Finike ligt vol met
overwinteraars van allerlei nationaliteiten. Allemaal vutters of gepensioneerden
die hun schip klaarmaken voor een nieuw zomerseizoen in de Mediteranee.
De volgende dag zijn we doorgevaren naar een kleine baai 20 mijl verderop.
In deze baai ligt een klein dorpje waar we even naar de minimarkt wilden.
Met ons bijbootje, dinghy, roeiden we naar het strand en trokken de boot
op de kant. Nadat we een winkeltje hadden gevonden waar ze brood verkochten,
liepen we nog wat rond. Opeens zegt Paula, daar drijft een bootje door
de baai. We keken allebei nog eens goed en het was onze dinghy die daar
dreef. We hadden de dinghy niet ver genoeg het strand opgesleept en een
paar hoge golven hadden het bootje weer in zee gezet. Door de aflandige
wind dreef het de baai in. Nu was onze dinghy nog maar zo'n 50 meter afgedreven.
Een snelle reddingsactie was nog mogelijk. Ondanks het frisse water (15
graden) trok Paula wat bovenkleding uit en ging te water. Na 10 minuten
waren Paula en de dinghy weer terug. Nu snel naar de Panoramix geroeid
en een warme douche genomen. Dat was gelijk maar weer eens een wijze les
voor ons.
Overwoekerd
theather in Olympos. Panoramix
in de baai voor Olympos
Donderdag was er nauwelijks wind en zijn we 10 mijl verderop naar de antieke
stad Olympos gevaren. Ook hier lagen we voor het strand voor anker, maar
nu hadden we ons bootje halverwege het strand getild! Olympos heeft niets
met Olympia van de Olympische spelen te maken. Olympos was een belangrijke
stad in het Lycische rijk en heeft zoals vele andere steden allerlei overheersingen
gekend. De stad is grotendeels overwoekerd en het kost de nodige moeite
om je er een voorstelling van de maken. De Turken hebben nauwelijks zaken
gerestaureerd of wat toegangelijker gemaakt. Zo staan er bijvoorbeeld
borden die naar een bospad wijzen met als aanduiding theater of roman
bath. Een bord met de tekst Akropol stuurt je een pad op waar zelfs een
berggeit nog spierpijn van krijgt. Eenmaal boven gekomen is er wel een
prachtig uitzicht over de baai.
Onderweg naar Antalya hebben we nog een tussenstop gemaakt in Phaselis.
Dit is een antieke stad die er nog heel mooi bijligt. Veel van de gebouwen
zijn goed gebleven. Zo is de hoofdstraat met verschillende agora's (markten)
en badhuizen nog intact. Het aquaduct is grotendeels intact en ziet er
prachtig uit.
Aquaduct
in Phaselos
Zondag 20 april zijn we aangekomen in Antalya. Gelukkig konden we nog
een plekje krijgen in de oude kleine overvolle haven. Deze haven ligt
midden in het centrum. We liggen nu naast een politieboot voor het politiebureau.
Ook hier weer verschillende open WiFi netwerken zodat we de email kunnen
lezen en de website bijwerken. Toen we net in de haven lagen, kwam er
een aardige jonge Turkse man naar ons toe en begon: "Merhaba",
"hallo". Liesje leerde Lotje lopen enz. in keurig Nederlands.
Daarna kwam hij met: Wie weet waar Willem Wever woont... enz. Dit was
natuurlijk heel grappig om te horen, wat bleek: deze jonge man was opgegroeid
in West Europa. Hij had in Antwerpen gewoond, in Frankrijk en ook in Nederland.
Toch trok zijn vaderland meer dan West-Europa, en daarom is hij teruggekeerd
naar Antalya.
Panoramix
in de haven van Antalya (midden rechts)
Dinsdag hebben we onze buren uit Nederland ontmoet. Ze waren een weekje
in Side met vakantie en zijn met een excursie vanuit Side naar Antalya
gekomen. Na een gezellig avondje uit eten, zijn ze aan boord blijven slapen.
De volgende dag hebben we ze terug gevaren naar Side. Onderweg hebben
we de waterval bij Lara bekeken. Deze waterval stort vanaf een hoog rotsplateau
direct de zee in.
Waterval
bij Lara (Antalya) Hans
en Annemarie te gast
In de oudheid stond het binnenlopen van de haven van Side gelijk
aan het spreekwoord "door het oog van de naald kruipen". We
hielden de dieptemeter dan ook goed in de gaten en kropen langzaam door
de haveningang. Dit lukte prima, de haven is nu 3-5 meter diep en je kunt
mooi aanmeren aan de kade. De haven is echter wel open naar zee zodat
bij wind de golven zo naar binnen rollen. De eerste nacht was het windstil
maar de tweede nacht liep er een lichte deining naar binnen en lagen we
te rollen in bed. Side is uiterst toeristisch en het oude stadje is omgetoverd
in een grote shopping mall van leder, sieraden, kleding etc.. Aan de andere
kant heeft Side veel antieke overblijfselen waaronder het grootste theater
van klein Azie.
Na nog een aantal mooie oudheden bezichtigd te hebben en een leuke fietstocht
naar Manavgat gemaakt te hebben, zijn we teruggekeerd naar de boot, waar
we onze laatste borrel genuttigd hebben met Hans en Anne-Marie. Met zijn
vieren zijn we naar hun hotel gelopen via het strand en hebben we daar
een overheerlijke maaltijd gegeten. Zij hadden een all-inclusive reis
geboekt en daarbij is alles gratis, ook de alcoholische dranken. Hans
en Annemarie hadden voor ons geregeld dat wij ook mee konden eten zodat
wij een heerlijke avond met eten en drankjes hebben gehad. Toen wij weer
terug liepen naar het strand om naar onze boot te gaan, was het hoogtij
waardoor het smalle strand en de vele strandstoelen onder water stonden.
We hebben daarom maar een omweg gemaakt om geen natte voeten te krijgen
en zijn via de oude stad met zijn opgravingen terug naar de boot gegaan.
De volgende dag lieten de weergoden ons weer in de steek en hebben we
de hele dag moeten motoren om naar de volgende baai te komen. In deze
omgeving zijn de baaien heel idyllisch en heerlijk rustig. Zaterdag 26
april had de wind er weer zin in en met een snelheid van ong. 6 kn. voeren
we richting Finike. Deze haven hebben we ook op de heenreis aangedaan.
Deze beviel ons prima zodat we hier ook weer een overnachting hebben gehad.
Ook zondag stond er een stevige wind en zijn we 's nachts ook weer voor
anker gegaan in een romantische baai. Overal langs de Lycische kust kom
je sarcofagen tegen van de Lyciers. Al deze sarcofagen zijn ook leeggeroofd
in de loop der eeuwen. Maandag hebben we koers gezet naar Kale Koy.
Sarcofaag
bij Kale Koy Allemaal
hebben ze wel een roofgat.
Dit is nog 1 van de oude steden met zijn oude huisjes en opgravingen uit
de Byzanthijnse periode. Hier zijn de vrouwen nog in traditionele kleding
gekleed en hier tref je nog geen televisie, moderne apparatuur e.d. aan.
Het leven hier is nog steeds zoals het er 100 jaar geleden ook aan toe
ging. Het dorp is niet groter dan een tiental huizen en ze verbouwen hier
hun eigen groente en hebben hun eigen vee waar ze van leven. Er is 1 schooltje
voor het handjevol kinderen wat hier woont. De mensen verdienen hier hun
geld met een klein restaurantje waar de toeristen hun consumpties kunnen
nuttigen. Aan de overkant van dit dorp wat gelegen is op een schiereiland
is een nog kleiner dorpje waar ze ook een minimum bestaan hebben. Hier
is ook het plaatsje Myra waar St. Nicholas bisschop was en die bekend
is geworden als onze Sint Niklaas of Santa Claus voor de Angelsaksen.
Het verhaal gaat dat deze bisschop in de 4de eeuw na Chr. een arme familie
met drie dochters aan een bruidschat hielp. Dat deed hij door een zak
goud anoniem over de schutting te gooien. Of zoals bij ons bekend door
de schoorsteen. Daar stonden dan schoenen (Nederlandse versie) of hingen
sokken (Engelse versie) waar de gouden munten in vielen. Een schip uit
Bari kwam in 1087 langs Myra en trof de St. Nicholas kerk aan met slechts
3 monniken die weinig weerstand boden. Ze roofden het lichaam, voeren
in recordtijd terug naar Bari waar de resten van de beste man in mootjes
werden gehakt en verdeeld over diverse kerken in Europa. In Bari is er
nu een St. Nicholas cathedraal waar ook een deel begraven ligt.
Dinsdag 29 april zijn we naar Griekenland vertrokken en hebben in een
haven op het eiland Kastelorizo aangelegd. Het eiland zelf is vrij groot,
maar het dorp zelf is klein. Tijdens de oorlog was hier een munitieopslagplaats
die de lucht inging en dat heeft zijn sporen wel achtergelaten. Een heleboel
mensen zijn vertrokken, huizen staan leeg en sinds 1991 telt het eiland
ong. 300 bewoners. De eerste aanblik als je binnen komt varen is heel
pittoresk en de huizen langs de kade zijn goed onderhouden. Er zijn wat
kleine winkeltjes en restaurantjes.
De dag erna zijn we weer naar de overkant (Turkije) gevaren, naar Kas. Zoals gewoonlijk werden we weer met open armen ontvangen door de havenmeester en bood ons meteen een kopje thee in zijn restaurant aan. Aangezien ik nogal wat wasgoed had en dacht dat er een wasserette was, vroeg ik waar ik mijn was kon brengen. Omdat het nog vroeg in het seizoen is was de wasserette nog niet open, maar geen probleem: als ik de was aan hem meegaf zou hij zorgen dat de was gedaan werd en binnen 3 uur weer klaar was. De volgende ochtend toen we brood wilden halen was dit niet nodig, de havenmeester had zelf al een wit en bruin brood bij ons op het dek gelegd. Erg aardig want wij hadden er niet om gevraagd, maar dit was de service van de haven. Een kort stukje zeilen vandaag naar Kalkan. Het plaatsje zelf is erg leuk gelegen tegen een berghelling aan maar de havengelden waren schrikbarend hoog en geen douche of toilet. Helaas hadden wij al aangelegd en alles aangesloten, zodat we niet meer weg konden en ook omdat het al vrij laat was.
<< terug naar maart logboek >>> door naar mei
