Turkije 2010:
In juni zijn we een weekje naar ons schip geweest. Ze lag er prachtig bij en we waren blij haar weer te zien. In de baaien rondom Fethye is het prachtig zeilen en ankeren. Zo kwamen we bij een eilandje waar een gastvrije familie woonde. Ze boden ons thee en koekjes aan. De thee werd gemaakt met een soort boilertje op houtskool.
In de baai "Cold water bay" was het bovenste laagje water inderdaad
ijskoud. Er stroomt hier een koud ondergronds riviertje in de baai en
dat zoete water drijft bovenop het warme zoute water. Als je je armen
10 cm laat zakken is het water weer heerlijk warm. Op een klein stukje
klimmen ligt een prachtig restaurant met uitzicht op de baai en de Middellandse
zee. 's Ochtends hier ook het ontbijt gegeten.
Terug in Nederland zijn we ons nu aan het voorbereiden op het vervolg van onze reis. Banen opzeggen, allerlei zaken regelen en spullen inpakken.
Met wat overgewicht aan bagage zijn we aangekomen in Fethiye.
Het is er een aangename 24 graden en de winterjassen zijn dus terecht
thuis gebleven. Zondag begonnen met de boot klaar te maken voor de trip
naar Sicilië waar we onze spullen naar toe laten transporteren. Terwijl
ik bezig ben om de kortegolfontvanger te installeren, wordt er ineens
op de boot geklopt. "Hello Panoramix", your wife is in hospital
but she is oke now. Wat nou weer, Paula is op weg naar de supermarkt op
straat gestruikeld en op haar (vorige week opengehaalde) pols gevallen
die nu weer openging. Ook is haar enkel verstuikt en zijn beide knieen
geschaafd. Omstanders sommeren alle inzittenden uit de juist passerende
dolmus te stappen, teneinde Paula met spoed naar het ziekenhuis te brengen.
Ik ga op weg naar het ziekenhuis om Paula op te halen en de rekening te
betalen. De Turkse zuster heeft er nu maar voor de zekerheid 8 hechtingen
ingezet. Ook krijgt ze antibiotica voorgeschreven (zijn ze in het buitenland
erg gul mee)
Met de taxi weer terug naar de boot waar Paula enigszins hinkelend op
kan komen. We besluiten om toch door te zetten en maandag te vertrekken
naar Sicilië.
Met boodschappen voor een week en twee extra jerrycans diesel
vertrekken we maandag 25 oktober. De weervoorspelling is redelijk gunstig,
maar we zullen nog flink wat op de motor moeten varen vanwege de vele
windstiltes, die de Middellandse Zee gewoon is.
Net voor de Peleponesos zie ik even verderop een grote bui aankomen met
een sigaar-vormige wolk eronder. De sigaar ziet er uit alsof deze opgerold
wordt. Ik had wel eens in een boek van Tristan Jones gelezen dat dat niet
veel goeds voorspelt. Het grootzeil heb ik tot maatje badhandoek teruggenomen.
En terwijl ik de genua oprol, zie ik ineens wolkenflarden hard omlaag
komen. Op het zeeoppervlak begint het nu als een gek te waaien (windkracht
10) en de zee wordt helemaal wit van al het stuifwater. De Panoramix wordt
bijna op zijn kant gezet en al vechtend rol ik samen met Paula het laatste
stukje genua weg. De zee ziet er uit als sneeuw en de wind loeit door
het want. Na 10 minuten neemt de wind weer af en wordt alles weer normaal.
De schrik zit er goed in en we durven de zeilen nog nauwelijks uit te
rollen met al die buien om ons heen. Als we niet op tijd waren geweest,
hadden we zo de zeilen kunnen verspelen.
Onderweg krgen we diverse malen een vogeltje aan boord.
Na drie dagen zijn we bij de Peleponesos, maar de tankmeter staat reeds
op 1/4. Dat was niet de bedoeling. Als we de komende dagen niet wat kunnnen
zeilen, zal het spannend worden of we op tijd in Riposto aankomen. De
weerfaxen die ik via de kortegolf ontvang, beloven de komende dagen niet
veel goeds. Slechts 5-10 knopen halve wind. Dat is dus een gladde zee.
Pas maandag gaat het wat meer waaien, maar dan moeten we al in Riposto
zijn!
Ik besluit om de tank helemaal leeg te varen en dan pas de jerrycans toe
te voegen omdat ik de tankmeter niet vertrouw. Als de tank leeg is weet
ik precies hoeveel ik er dan bij gooi (44 lt) en dan kan ik uitrekenen
hoeveel motoruren we nog kunnen maken. Na vier dagen staat de tankmeter
op nul.
Volgens mijn aanname zouden we echter nog 20 uur moeten kunnen varen met
de resterende hoeveelheid in de tank! We varen door en na 22 uur stopt
de motor ermee. Gelukkig was mijn aanname goed, maar is de tankmeter onbetrouwbaar.
Met de laatste 44 liter diesel komen we nog 3 uur te kort. We zullen de
komende twee dagen nog wel een stukje moeten zeilen. Gelukkig steekt er
's nachts een windje op en kunnen we 6 uur zeilen. Nu ligt Riposto binnen
bereik!
Op Sicilië weten ze wel wat lekker eten is. Hier zijn
nog geen winkelketens als AH, C1000 en dergelijke. Overal nog een kleine
bakker, slagerij, groenteman, kaasboer, vismarkt, traitteur. Het water
loopt je in de mond bij het zien van al die streekproducten. Hier zit
er nog kippenstront aan de eieren en hebben de mandarijnen pitten. Een
kipfilet wordt ter plekke van de kip afgesneden. Niks voorverpakt. Bij
de bakker koop je brood per gewicht. Het maakt niet uit of je ciabatta,
focaccia of stokbrood neemt. Het gaat allemaal in een papieren zak op
de weegschaal. Een euro en 21 cent alstublieft. Ja, eurocenten doen ze
hier ook nog.
Inmiddels zijn onze spullen ook aangekomen uit Nederland. De 3 pallets en het bijbootje waren keurig ingepakt verzonden naar Sicilie. Alles moet weer een plekje krijgen aan boord, wat nog niet meevalt. Na 5 dagen hard werken zijn de zonnepanelen, de radar, de windmolen, de watermaker en het dieselfornuis weer op hun plek. De enorme chaos in de salon is nu eindelijk weer opgeruimd. Het wordt weer tijd om verder te gaan, maar helaas zijn de weergoden ons niet goed gezind. De komende 3 dagen staat de wind pal tegen en waait het zo hard dat het geen zin heeft om hier tegen in te gaan boksen. We blijven voorlopig nog een paar dagen verwaaid liggen in Riposto. Hopelijk wordt na woensdag 10 november de wind gunstiger.
Om de tijd te doden zijn we drie dagen naar Palermo gegaan.
Met de bus bijna 4 uur rijden. De bus is luxe met WC en airco. In Palermo
vonden we een mooi jugendstil hotel aan de rand van de botanische tuin,
waar ook onze kamer op uit keek.
Palermo was in zijn hoogtij dagen een prachtige stad, maar is nu helaas
ernstig in verval. Met behulp van Europese subsidies wordt de boel wel
wat opgeknapt. Gelukkig hebben de historische gebouwen het verval redelijk
doorstaan en is er genoeg moois overgebleven. Het topstuk de Monreale
is nog geheel intact en ziet er prachtig uit. De bouwer van deze kathedraal
(de Normandische vorst Willem II 1153) was een slimme man. In die tijd
bouwde je voor veel geld de mooiste kerk die er maar was. Er zit onder
andere 2000 kilo goud in de afbeeldingen verwerkt.
Vervolgens schonk hij de kerk aan de benedictijnen. Hiermee kon hij een
nieuw aartsbisdom creeren dat het aartsbisdom van Palermo kon betwisten.
De abt van de orde die zo'n groot geschenk kreeg, werd namelijk automatisch
aartsbisschop. Toen ook nog de paus zijn zegen aan de Monreale gaf, was
het pleit beslecht en had Willem II de feitelijke macht overgenomen. Het
is tot op de dag van vandaag onduidelijk waar Willem al dat geld vandaan
haalde. In tegenstelling tot andere bouwwerken waarvan de bouw vaak honderden
jaren duurde, werd de Monreale in slechts 10 jaar gebouwd. Het voordeel
hiervan is dat de kerk in een architectonische stijl is gebouwd.
Verder biedt Palermo een levendige en drukke markt in het centrum waar
van alles te koop is. In een wirwar van straatjes en steegjes viert de
markt hoogtij. Er is van alles te koop: zwaardvis, garnalen, mosselen,
zee-egels, maar ook tal van kraampjes met groenten en kaassoorten zijn
er te vinden. Verder zijn er in andere straatjes allerlei kleine winkeltjes
die wij noemen: "Winkel van Sinkel". Je kunt het zo gek niet
bedenken of het is te koop. Zo was ik al tijden op zoek naar een spelletje
dat nergens meer te koop is, en waarachtig: tussen allerlei bakjes en
schoteltjes ligt mijn spelletje voor €0,50, dus... inpakken en wegwezen.
Tevens kwamen wij erachter dat Palermo goed katholiek is. Er zijn welgeteld
38!! kathedralen en kerken. Dit houdt in dat er bijna in iedere straat
wel een kerk staat. Deze hebben wij niet allemaal bezichtigd, maar degene
die wij hebben bekeken zijn voorzien van prachtige beelden en schilderingen.
Ook de buitenkant van grote gebouwen zijn voorzien van ornamenten. Deze
gebouwen dragen de sporen van Arabische, Normandische en Spaanse overheersers.
Op 15 november zijn we uitgeweken naar Bizerte in Tunesie.
Dit plaatsje ligt ter hoogte van Sardinie. De komende 3 dagen wordt er
harde westenwind voorspeld. We zijn het enige buitenlandse jacht in deze
haven. Men is bezig om een super marina aan te leggen, maar die is nog
niet klaar. Zo komt het dat we in de vissershaven liggen tussen alle vissersschepen
in.
Voor het eerst hijsen we de gele Q-vlag (quarantaine) om aan te geven
dat we willen inklaren. Als eerste komt er iemand van de nationale garde
langs. Deze man meldt ons vervolgens aan bij de immigratie, douane en
havendienst. Na weer een uur komt de immigratie meneer langs in een mooi
blauw uniform. We vullen wat formulieren in en daarna neemt hij onze paspoorten
mee en komt een half uur later weer terug met stempels in onze paspoorten.
Deze meneer vraagt na afloop expliciet om een kadootje. Al meteen wisten
we dat het hier om geld ging, maar we hadden nog geen Tunesische dinars.
Eerst bied ik hem delftsblauwe boxershorts aan, maar dat vindt hij maar
niks. Paula biedt hem nu een blouse aan voor zijn vrouw. Dit gaat al wat
beter, maar liever heeft hij geld. Onze kennis van het Frans blokkeert
hier even (haha) en we willen maar niet begrijpen wat de man bedoelt.
Uiteindelijk druipt hij af met de blouse.
Hierna gaan we op de fiets de stad in, alles is nu nog open want morgen
is het slachtfeest voor de moslims. Omdat vrijwel iedereen moslim is,
is er de komende dagen niets open. We halen gelijk wat dinars bij de bank.
Bij terugkomst op de boot komt de douane langs. We geven alles keurig
aan. 1 fles schipperbitter, 0 sigaretten, 0 sigaren en 0 wapens. 's avonds
komt de havendienst nog langs om 10 euro te incasseren voor 3 dagen liggeld.
Hopelijk wordt het weer de komende dagen weer wat beter zodat we verder
kunnen.
Hier in Bizerte hebben ze geen last van terroristische aanslagen. Ze
hebben het namelijk gewoon verboden!
Je krijgt nu een vette bekeuring als je toch een autobom laat ontploffen.
Dat laat je als terrorist wel uit je hoofd.
Ondertussen moeten we ons maar een beetje vermaken. Zo plannen
we een tripje naar Tunis. Op de dag van het slachtfeest is het traditie
dat er in besloten kring een schaap geslacht wordt. Wij fietsen nu door
de straten van Bizerte en overal zien we schapevachten liggen. Gelukkig
zijn de straten om deze tijd alweer schoongespoeld, want het is niet zo'n
prettig gezicht om al het afval te zien liggen. Tsja, zo kent ieder geloof
zijn eigen vormen van belijden. Wel zagen we overal op straat mannen met
gasbranders de koppen van de schapen zwartblakeren (ontharen). Zou dit
de avondmaaltijd zijn?
Omdat we nog steeds in Bizerte liggen, besloten we om een dagje naar Tunis
te gaan. Met een klein busje waar 8 personen in kunnen, zijn we 's morgens
naar Tunis gereden. Op het vervoer ga je niet afdingen, maar dit is ook
niet de moeite waard. Voor twee euro zit je een uur in de bus en wordt
je aan de rand van de stad afgezet. Daar hebben we voor een klein bedrag
een taxi genomen naar het centrum. Helaas was er weinig te doen in de
stad, want het was de 2e dag van het slachtfeest. Er was geen markt, de
winkels waren dicht, maar we zijn wel door een gids door de oude stad
geleid. Het toeval wilde , terwijl Pim en ik over een grote straat liepen,
aangesproken werden door een Tunesische man. Tegen Pim: "Hello, do
you know me? I come from Bizerte and you were with me in the shop."
Hij kwam gezellig naast ons lopen en vertelde dat hij naar zijn familie
in de binnenstad ging. Hij liep ons voor door de medina (een wirwar aan
straatjes) totdat hij uiteindelijk stil hield bij een klein winkeltje.
Zijn broer had daar een soort parfumeriezaak. Tegen ons zei hij dat het
echt niet de bedoeling was om iets te kopen, maar nadat de broer zijn
zegje had gedaan en 2 flesjes parfum had gemaakt kwam de rekening. Of
wij even €40,00 wilde neertellen. Nou, dat dachten wij dus niet!!!
Pim legt een paar dinar op de toonbank, maar nee, de broer wilde wel iets
goedkoper, maar niet lager dan €20,00. Wij gaven de flesjes terug,
maar de broer hield aan. Uiteindelijk, om van hem af te zijn, hebben we
€7,50 betaald, maar vonden deze manier van verkoop wel vervelend.
We gingen weer verder de oude stad bekijken en ja hoor, er zijn genoeg
welwillende Tunesiers die je graag de Oude Stad laten zien, en heel toevallig
eindigt de rondleiding bij een neef, broer of moeder die parfum maakt
en verkoopt. Omdat we dit al een keer meegemaakt hadden, begonnen we al
meteen met te zeggen dat we al parfum gekocht hadden. En dan haakt de
vriendelijke Tunesier meteen af. Tsja, we blijven Hollanders, met alleen
kijken en niets kopen. Daarna zijn we weer teruggegaan naar het busstation
om de bus terug te nemen naar Bizerte. Tussen een wirwar van allerlei
busjes en taxi's kwamen we uiteindelijk bij de goede bus, we konden instappen
en na een uur rijden over mooie snelwegen waren we weer terug bij de boot.
Donderdag 18 november klaren we uit en gaan weer verder
op weg naar Spanje.
<< terug logboek volgende >>
