Trinidad februari/maart 2011:
Op 22 februari zijn we aangekomen op Trinidad na een nacht
zeilen. Het regent pijpestelen, maar als we de douane naderen stopt het
gelukkig even. Na de douane worden we aangesproken door een Amerikaan
die ons allerlei informatie geeft over jachthavens, moorings, winkels
busvervoer etc.. Deze gepensioeneerde man komt hier al 13 jaar en verveelt
zich kennelijk. Als hobby heeft hij nu een heel kennismakings pakket samengesteld
met tal van folders. Een soort vrijwillige VVV. We besluiten om in de
marina "Crews Inn" bij de douane te blijven. Het is een luxe
marina met zwembad, douches, laundry(wasserette), restaurant, bar, ijszaak,
scheepswinkels, zeilmaker, kapper en nog meer en dat alles voor een hele
redelijke prijs. Ze hebben zelfs vuilnisbakken naast elke boot en iedere
ochtend wordt de krant in een plastic zakje op je dek bezorgd. In de jachthaven
is alles wel 110 Volt, maar gelukkig kan mijn acculader daarmee overweg.
Brandstof is hier zeer goedkoop € 0,32 voor een liter benzine en
€ 0,18 voor een litertje diesel.
Je kunt ook aan een mooring gaan liggen, maar dat biedt alleen financieel voordeel. Het water aan de mooring is troebel door alle scheepswerven, dus zwemmen vanaf de boot is niet aantrekkelijk. Ook moet je dan telkens met de watertaxi of je dinghy naar kant. Trinidad heeft verder geen mooie baaien om te ankeren. We liggen nu aan de kant en met onze vouwfietsen kunnen we makkelijk de buurt verkennen. Budgetmarine is een grote scheepswinkel en zit hier om de hoek. Ideaal voor een paar klusjes die we moeten doen. Buiten alle scheepswerven staan allerlei groente- en fruitstalletjes, roti- en double busjes. Een double is een soort mini-roti met als vulling een pittige bonenpasta.
We zijn met de bus naar Port of Spain geweest om te betalen
voor onze Amerikaanse visas die we hier gaan aanvragen. Als je met je
eigen boot naar Amerika gaat, moet je een visum aanvragen wat geld en
tijd kost. Je ziet hier jachten in het water en op de kant die door de
eigenaren achtergelaten zijn. Ze zien er troosteloos uit en worden gestript
door jan en alleman. Fast Fred, de Amerikaan van de VVV organiseert voor
de bemanning van de boten geregeld happy hours en etentjes. Gisteravond
was het weer zover. Een potluck stond er op het programma. Dit houdt in
dat ieder zijn eigen vlees meeneemt die op een mooie BBQ aan het water
gelegd wordt en verder neemt iedereen een bijgerecht mee. Bv. een salade,
toast voor bij de borrel of een toetje. Het was erg gezellig en vele verhalen
werden uitgewisseld.
Woensdag 2 maart zijn we met de bus naar Port of Spain gegaan om de voorbereidingen
van carnaval te bekijken. In een aantal woonwijken zijn er Mas Camps waar
de kleding in elkaar genaaid en gezet wordt. We komen bij een huis waar
het gezin kleding heeft gemaakt met een Egyptisch thema. Ze laten alles
zien. Buiten ligt een groot buizenframe met versieringen dat ze moeten
dragen in de parade. Gisteren hadden ze met wedstrijden meegedaan, en
ze lieten vol trots de foto's zien.
Behalve zelf maken, zijn er ook bedrijfjes die kostuums maken. We kwamen
bij zo'n bedrijfje dat de afgelopen jaren al flink wat prijzen gewonnen
had. Dit jaar waren de kostuums zwart, wit en zilver met prijzen tussen
de 300 en 600 euro. Vandaag kwamen al heel wat klanten hun pakken ophalen.
Met de parade loopt iedereen met kleding van die winkel bij elkaar. Sommige
series waren geheel uitverkocht.
Dinsdag 8 maart zijn we naar de grote carnavaloptocht geweest in Port
of Spain. Er is een heel traject door de stad uitgezet met een paar jurypunten.
Ook kun je, als je vroeg bent, kaartjes kopen voor de tijdelijke opgezette
tribunes. Wij hadden ons busje van 6 uur geruild voor die van 9 uur, zodat
we gewoon lekker konden uitslapen en ontbijten. Het carnaval duurt tot
's avonds laat dus nog genoeg te zien en te horen.
In de optocht rijden grote trucks met opleggers mee. Op deze opleggers
staan enorme geluidsinstallaties die je helemaal door elkaar rammelen.
Mijn oordopjes kwamen dan ook goed van pas. Aan het einde van de optocht
laten veel mensen hun carnavalspakken achter op straat. Na enige tijd
hadden we dan ook allemaal een carnavals outfit.
De diverse carnavalsgroepjes verzamelen ergens in de stad of op een pleintje
vanwaar ze de optocht ingaan.
Voor de deelnemers maakt het niet uit of ze dun, dik, jong of oud zijn.
Ze verkleden zich, dansen op straat en maken plezier met elkaar.
Dinsdag 22 maart is Pim samen met At en Beatrijs naar het
"pitch lake" geweest. Paula kon niet mee, want zij was voor
2 weken in Nederland en komt vanavond weer terug. We huren een auto en
gaan op weg naar het asfalt meer. Het is een van de drie pekmeren ter
wereld waar door een natuurwonder de dikke olie/pek naar boven komt. Onderweg
komen we nog in een file terecht voor een Hindoe lijkverbranding langs
de weg. Er zijn er wel vijf (het maximum) en de gasten parkeren volop
langs de weg. Bij het teermeer aangekomen worden we door zelfbenoemde
gidsen gewenkt. Wij gaan echter liever met een officiele gids. Het meer
ziet er heel natuurlijk uit. Er vliegen vogels rond en er baden enkele
mensen in de warme waterpoelen. Er groeien planten en in de waterpoelen
zelfs waterlelies (lotus).
In Nederland zou er meteen een hek omheen worden gezet met een bord gevaarlijk
terrein en zou de grond moeten worden gesaneerd. Hier is het een toeristische
attractie en worden er geneeskrachtige effecten aan toegekend. We lopen
met de gids in de stromende regen het meer op. Op het meer drijven grote
plakken asfalt gelijk ijsschotsen. Het ziet er ook uit als asfalt alleen
ontbreken de witte strepen! Op 75 meter diepte zit een scheur in het gesteente
waardoor het teer omhoog komt. dagelijks wordt met een bulldozer de bovenste
korst eraf geschept om te worden verwerkt. De bulldozers moeten wel blijven
rijden, anders zakken ze langzaam door het bovenste vel.
Men verwacht dat de teer nog 300 tot 400 jaar omhoog blijft stromen. Sinds
het teermeer ontdekt werd, is er teer naar Europa gebracht. Daar werd
het verwerkt tot kerosine, lampenolie en teer voor de schepen. Er komt
ook gas mee omhoog wat tot hobbels in het wegdek leidt. Het is maar goed
dat we met een gids lopen, want er zijn ook stukken met een dun vel asfalt
waar je zo doorheen zou zakken. Net als in drijfzand zou je dan verzwolgen
worden door de warme teer.
's Avonds zijn Pim, At en Beatrijs naar het vliegveld gereden om Paula op te halen. Zij kwam als laatste door de deur. Er was wat vertraging opgetreden. Het vliegtuig van Gatwick naar Barbados had een half uur vertraging. Zodoende was de overstaptijd in Bridgetown maar 3 kwartier. In deze tijd moest de bagage van de band gehaald, uitgeklaard en ingeklaard worden, naar de vertrekhal om daar in te checken, naar de gate en het vliegtuig. Omdat er veel mensen aankwamen in Barbados zou dit lange tijd gaan duren. Paula vertelde een kruier dat ze een volgend vliegtuig moest halen. Hij verwees haar naar een gids die alles in korte tijd regelde. Paula hoefde niet in de rij te staan voor in- en uitklaren, kon via een personeelsingang naar het andere gebouw om in te checken. Daar kreeg Paula te horen dat ze nog 5 min. had om naar de gate te gaan. Met 2 zware tassen zette zij het op een lopen, werd gecontroleerd en met een sprint ging zij naar gate 9. Daar stond een lange rij wachtenden waardoor Paula dacht dat zij op tijd was. Maar nee, deze rij was voor een volgende vlucht. Er kwam weer een personeelslid op mij afgelopen, ik kreeg een geel vest aan en samen met deze man liep ik over het platform naar het vliegtuig. Alle mensen op het vliegveld waren reuze aardig en behulpzaam. Helaas was mijn ruimbagage niet meegekomen, zodat ik in Port of Spain een formulier in moest vullen, waarmee ik de volgende dag mijn bagage kon afhalen. Dit werd donderdag en ook hier was stagnatie. Vanuit Nederland had ik een kortegolfzender meegenomen en deze kon niet gewoon meegenomen worden. Ik moest onze scheepspapieren laten zien. Natuurlijk had ik deze niet bij mij, maar Pim kwam op het idee om te vragen of hij de computer mocht gebruiken. Nee, dat mocht niet, we moesten terug naar de boot om de papieren op te halen. Pim deed een zielig verhaal dat wij een auto hadden gehuurd wat veel geld kost, we hadden een lange rit gemaakt en nu hadden we geen tijd meer om terug te gaan. Dat zou allemaal nog meer geld kosten. Na wat heen en weer gepraat mochten wij de computer gebruiken en Pim zocht naar verzekeringspapieren van de boot. De originele scheepspapieren hebben wij nooit gecopieerd maar wel de verzekeringspapieren. Hiermee ging de douane akkoord en zo konden wij na een uur gesoebat onze bagage meenemen.
De grote kop van de
schilpad.
Donderdag 24 maart zijn we 's avonds naar het strand geweest om samen
met een gids naar de schildpadden te kijken. Deze leatherback turtles
komen van april tot juni eieren leggen. In het donker liepen we over het
strand en het leek net of er een auto over het strand reed. Dichterbij
gekomen bleek dat dus een schildpad van 1.70 meter te zijn. Wij dachten
aan een meer handzaam formaat, maar dit was een bakbeest van een paar
honderd kilo! In het duister wachtten we tot deze lobbes op haar nestplek
was aangekomen. Het spoor wat zij maakt lijkt wel dat van een tractor
zo breed. Eerst gooit de schilpad wat zand over zich heen ter camouflage.
Vervolgens treft zij voorzieningen zodat zij niet in het gat valt dat
ze nu gaat graven. Dat graven gebeurt heel behendig met de achterpoten,
die net als handen een diep rond gat graven.
Eieren zo groot als pingpongballen.
Als ze niet meer dieper kan, begint ze met eieren leggen. Nu is de turtle
in een soort trance en kun je foto's maken. Als je dit eerder zou doen
dan gaat ze weer terug naar zee. Schildpadden komen niet het strand op
als ze licht zien. De grote ronde eieren zijn bevrucht en worden, als
ze boven de waterlijn blijven liggen, mannetjes en anders vrouwtjes. De
kleine eieren zijn onbevrucht en geven wat extra ruimte als de kleintjes
na 70 dagen uit komen. Na afloop wordt het gat weer volgestort en aangestampt.
Als laatste wordt het nest geheel gecamoufleerd om rovers geen kans te
geven.
We liggen nu ruim een maand in Trinidad en het wordt hoog
tijd om weer verder te gaan. We hebben onze visa voor Amerika gekregen
(10 jaar) en kunnen dus naar de States. Pim heeft voor de boot een mooie
zonnetent gemaakt en de SSB radio is geinstalleerd. We kunnen nu overal
ter wereld korte emails versturen en ontvangen via de korte golf. Ook
heeft Pim een zee-anker gemaakt, door die van de buren te copieren. De
oude zonnetent was van dat dikke blauwe canvas gemaakt, en dat is nu dus
ons zee-anker geworden. Ook kun je het zee-anker uitgeboomd op een ankerplaats
gebruiken om het rollen van het schip tegen te gaan.
<< terug logboek volgende >>
