Haiti en de Dominicaanse Republiek:
We vertrekken met weinig wind, maar na een paar flinke onweersbuien
krijgen we de passaatwind in de zeilen. We willen onderlangs Hispaniola
(Haiti en de Dominicaanse Republiek) naar Puerto Rico. Van daar uit kunnen
we naar Curacao zeilen. Het probleem is dat je op de route alle wind en
stroom tegen hebt. Omdat het steeds harder gaat waaien richting Curacao,
moet je zo vroeg mogelijk naar het oosten. Na een nacht flink opkruisen
kunnen we een stop maken in Haiti bij het eilandje Ile à Vache.
Het is een waar tropisch paradijs. We worden gelijk gepraaid door kinderen
in uitgeholde boomstammen die een klusje willen doen of anderszins wat
willen verdienen. Voorlopig schepen we ze maar even af met een zuurtje,
want we willen nu even zwemmen en een tukje doen.
Een van de boatboys in zijn kano. De
kleine markt op het eiland.
Het is een primitief dorpje met uiterst vriendelijke mensen waar we ook
een praatje mee maken. Je kunt hier prima met de Franse taal uit de voeten.
In een door Amerikanen gesponsorde bibliotheek (10 boeken en 2 laptops)
kunnen we via een 3G verbinding de website eindelijk bijwerken. Er ligt
nog een Duits stel in de baai waar we een paar keer een borreltje mee
drinken. De andere dag gaan we met een watertaxi in een uurtje naar het
vaste land naar de stad Calles. Het is een vieze stad waar je door het
vuilnis loopt, maar je kunt er wel van alles kopen. In vergelijking met
Cuba een eldorado. Een van de eilanders is als gids meegegaan en leidt
ons door een wirwar van straatjes naar een grote markt. We kopen er kip,
mango's, ananas, paprika's, komkommers etc.
Vele soorten groente en fruit op de markt in
Calles, Haiti.
Als je hier maar een paar dagen blijft hoef je niet in- en uit te klaren.
Dat scheelt een hoop papierwerk en 20 dollar. Een Amerikaan die perse
een stempel in zijn paspoort wilde, heeft dat geweten, want even later
in Cuba moest hij enkele dagen in quarantaine op zijn jacht blijven. In
Haiti heerst cholera en pas als je twee dagen koortsvrij blijft mag je
Cuba in. Hij moest elke 4 uur zijn temperatuur opmeten totdat de Cubanen
hem de kant op lieten gaan.
De vissers op dit eiland vissen nog met zelfgemaakte zeilkano's. De zeilen
zijn wat grote aan elkaar genaaide lappen die met lange boomtakken gezeild
worden. En zeilen gaat hier prima, want er is altijd een passaatwindje.
We zeilen verder naar de Dominicaanse Republiek en maken
een nachtstop bij Bahia de las Aguilas. We rusten een dag uit in dit volkomen
verlaten gebied waar we nog lekker gewandeld hebben. Daarna zeilen we
naar Isla Beata, een eiland met een vissersdorp en een comandancia. We
zijn nog niet ingeklaard, maar dat is geen probleem, Van de guerra mogen
we hier ankeren en het dorp bezoeken. We kunnen sinds vanochtend de toilet
niet meer doorspoelen en we gaan aan de slag om de verstopping op te sporen.
Na een paar uur ploeteren hebben we een meter slang en pijp van kalkbrokken
en andere brokken ontdaan en doet de wc het weer. Door al die viezigheid
is het doucheputje nu ook verstopt en moeten we ook daar een heel stuk
slang van brokjes ontdoen. Ondertussen is er een visser langs geweest
om ons twee grote kreeften te verkopen die we 's avonds uitgeput oppeuzelen.
De volgende dag willen we naar Salinas om in te klaren, maar dat blijkt
nachtwerk te worden. We wijzigen de koers naar Barahona waar we in het
donker aankomen. Om 8 uur 's ochtends wordt er op de boot geklopt en staat
de guerra met de douane op de Panoramix. We komen zo uit ons bed rollen
om alle formaliteiten af te wikkelen. We kunnen hier inklaren dus zijn
we nu officieel in de DR. Tijdens de zeiltocht is de rvs steunpaal van
de radar door midden gebroken. We zullen op zoek moeten gaan naar een
lasbedrijf om dit te repareren. Door het vele tegen de wind op kruisen
en dus het hakken in de golven, is de steunpaal in het midden gaan scheuren
en nu uiteindelijk gebroken. De mini-marina, Club Nautico El Manati, met
vier ligplaatsen blijkt echter een gezellige club te zijn, waar ze ons
direct kunnen helpen. 's Middags staat er een vriend klaar met apparatuur
om de boel weer aan elkaar te lassen.
Iedereen helpt om de paal te demonteren en weer te repareren. Volgens
mij het hoogtepunt van het jaar, want verder is er weinig te beleven.
We gaan op de fiets naar het dorp waar iedereen zijn ogen uitkijkt naar
de vreemd uitziende vouwfietsen, We gaan naar de bank voor pesos en naar
de supermarkt voor vers eten. Na een geslaagde reparatie bied ik iedereen
die meegeholpen heeft een biertje aan. Het (aan elkaar gescheten) laswerk
kost slechts 25 dollar, dus dat biertje was geen probleem. Ik zag mezelf
hier al dagen liggen om een lasbedrijf te vinden die vervolgens tijd moet
hebben om deze klus gedaan te krijgen. Nu is het binnen 4 uur gepiept,
een record! Op een later moment zien we wel hoe we het goed kunnen oplossen,
maar voorlopig kunnen we weer verder.
Hier was de paal gebroken. En
zo is ie weer gerepareerd.
's Avonds wordt er een BBQ voor de club georganiseerd. We zien een kok
en een andere Dominicaan een mix van groenten en gerookte vis maken, ondertussen
eten wij een bal gehakt met sperciebonen. Wanneer wij de kant opgaan en
even bij de andere mensen een praatje maken wordt iedereen voorzien, zo
ook wij, van een groot bord met van alles erop. Wij blijven zeggen dat
wij al gegeten hebben maar daar willen ze niets van weten. We moeten echt
Dominicaans eten proeven.
De guerra in Salinas pasten maar net in de Idefix.
We varen door naar Boca Chica, een populair vakantie oord met resorts
waar de hoeren elkaar verdringen voor de gunst van een westerse klant.
Er is een mooie jachthaven waar we twee dagen blijven en een stel Belgen
ontmoeten ook met een Jeanneau. Van hem krijg ik de tip om mijn SSB antenne
korter te maken tot 10,70 meter. Deze lengte, 1/4 golflengte past het
beste bij een veel gebruikte frequentie van rond de 8 mHz voor het versturen
van de email. Een paar dagen later kort ik de antenne in en het scheelt
waarachtig! We ontmoeten hier ook Nederlanders uit Andijk die hier het
hele jaar hun boot laten. Hun scheepje is op transport naar Martinique
gekomen en van daaruit naar de DR.
Strandgedeelte voor de gewone Dominicanen
Eettentje met vis voor de locals. WC
50 cent, omkleden 25.
We gaan weer verder naar Casa de Campo, onze laatste stop in de DR. We
willen eerst nog op de rivier ankeren in het dorp zelf, maar daar is een
enorme deining zodat we uitwijken naar de marina. Deze prachtige marina
ligt in een enorm resort van wel 10 km lang met vele golfbanen en tal
van voorzieningen. De huizenprijzen op het resort gaan vanaf 1 miljoen.
Maar dan heb je wel alle luxe en een golfbaan in je achtertuin. Het is
echter naseizoen en daardoor erg verlaten op het resort. Er is wel een
prima ijszaak, pizzeria en supermarkt.
Casa de Campo met luxe jachthaven in een groot
golfresort.
Voor het uitklaren komen er wel 5 officials aan boord. Ze vullen allemaal papieren in en er moet weer even 20 dollar betaald worden voor de internationale despacho(uitklarings- bewijs). Vervolgens zegt een van hen dat het gebruikelijk is om een tip te geven. Nou snap ik waarom ze met vijf man komen (haha). Bij mij is het gebruikelijk om geen fooi te geven en na enige tijd stilte taaien ze af. Ik vind al die papieren al duur genoeg hier.
Inklaren immigratie 10
toeristenkaart 2x 15
cruising permit 43
eerste despacho 25
laatste despacho 20
Totaal is dat 128 dollar, na de Bahama's de duurste plek in de Caribean!
Gelukkig is Puerto Rico (US) gratis en daar gaan we naar
toe.
<< terug logboek volgende >>
