Honduras maart 2013:
Al dagen houd ik de weerberichten in de gaten op zoek naar een goed moment voor de oversteek naar Honduras. Het is een afstand van 300 mijl. Met voldoende wind kunnen we die afstand in drie dagen met twee overnachtingen overbruggen. Donderdag 14 maart dient zich een mooie gelegenheid aan, 20-25 knopen wind van achteren. We drinken 's ochtends nog een kopje koffie met At en Beatrijs, die we niet meer zullen tegenkomen. Zij gaan naar Europa en wij blijven in de Carieb. Paula heeft nog een lekkere appeltaart voor At zijn verjaardag gebakken waar we nog een stukje van krijgen.
Aankomst bij de Honduras Bay eilanden.
De overtocht ging snel en volgens plan. Met de wind van achteren rolt de boot en konden we niet goed slapen. We komen om 16:00 aan in Honduras op het eiland Guanaja, waar we vriendelijk ontvangen worden in het dorpje Bonacca. Zaterdag is hier de sabath van de zevende dag adventisten en we worden verzocht om dat te respecteren. We mogen nog wel inklaren en dat is het dan. De eigenaar van de steiger waar we aan liggen is een adventist en we mogen er overnachten van de man. De volgende morgen, na een heerlijke nachtrust, bekijken we het dorp dat op een eilandje is gebouwd. Het eilandje is telkens uitgebreid door lege schelpen en brokken koraal aan te voeren. De buitenste rij huizen staan allemaal op palen. Bonacca Town lijkt nu wel zijn limiet te hebben bereikt. De bouwgrond is simpelweg op. Er lopen een aantal kanaaltjes door het dorp zodat iedereen nog met zijn bootje bij zijn huis kan komen.
Veel slootjes tussen de huizen in het volgebouwde
Bonacca.
Nadat we boodschappen hebben gedaan, verhuizen we naar een kleine inham iets verderop. Hier wonen een aantal oud zeilers die er een huis in de heuvels hebben gebouwd. Een duits stel runt het enige restaurant aan de baai. We gaan er een koud biertje drinken en bespreken het wonen en werken in Honduras. Een vriend van hen past op een van de huizen hier die de helft van de tijd bewoond zijn. Er zijn ook veel Amerikanen en Canadezen die hier wonen. Het lijkt een beetje een oude hippie nederzetting.Vijftigers en zestigers lopen hier met lang grijs haar in een staart of dragen zo'n piratendoekje op hun hoofd. Er wordt veel gerookt, gedronken en slap gekletst.
Restaurant Manati bij de ankerplaats.
Een andere Duitser heeft een pizzatentje aan het strand waar we voor anker liggen. Op maandagavond is het er traditioneel erg druk. Zelfs de locals komen voor een pizza hier naar toe. Eigenlijk zijn het geen pizza's maar Flammkuchen uit de Elzas. Tomatensaus is dan ook niet standaard. Je kunt een rode- of witte pizza bestellen, dus met of zonder saus. De pizzaoven is zelf gemaakt van een oliedrum die boven een houtvuur staat. In de oliedrum is een rooster en en luikje gemaakt voor de pizza's.
Ouwe hippie bij de Flammkuchen (piza) oven.
De Flammkuchen smaken prima met een Hondurees biertje erbij. Helaas wemelt het hier van de onzichtbare steekvliegjes, de no-see-ums. Als het hard waait zijn ze er niet, maar anders wordt je flink gebeten. De anti jeuk zalf helpt amper tegen de jeuk. We spuiten ons maar flink in met anti muggenspul en doen de horren voor de ramen.
Paula haar rug is helemaal gespikkeld met de beten
van de no-see-ums.
Na twee weken op Guanaja gaan we verder naar het volgende eiland Roatan. Dit eiland is veel toeristischer en er komen zo'n 3 cruiseschepen per week. Het is het paasweekeinde hier en deze periode is een groot feest. Iedereen trekt naar het strand en gaat drinken, dansen en BBQ-en. Wij zeilen in drie uur tijd naar Saint Helena bij Roatan om daar Pasen te vieren. Hier komen we weer boatboys tegen die vis en fruit willen verkopen . Van Juan kopen we een lekkere vis die hij gelijk schoonmaakt en fileert voor ons.
Juan de visverkoper met zijn bootje.
Op de kant is er een eenvoudig klein dorpje met wel drie kerkgenootschappen. De zevende dag adventisten, de protestanten en de katholieken zitten hier op een paar honderd dorpelingen. Op zaterdagmiddag gaan we naar het feest bij het strand. We maken een mooie wandeling door het dorp naar de noordkant van het eiland. Soms zijn de huisjes eenvoudig en dan weer zijn er delen met heuse villa's. We horen van de missionarissen dat een aantal mensen hier in het buitenland werken en goed verdienen.
Simpele huisjes boven het water. Bijzondere
rotsformaties in zee.
Prachtige grote boom met luchtwortels.
Aan de noordkant op het strand is het feest al aan de gang. Er klinkt muziek en er wordt gedanst. Vooral door de jeugd, want de ouderen hebben al flink wat drank achter de kiezen. Er is een mevrouw die lekkere kippepootjes verkoopt. Ze zijn gemarineerd en op de BBQ klaargemaakt. We drinken er een biertje bij en maken een praatje met de locals. Omdat deze eilanden ooit een Engelse kolonie waren, spreken ze hier Engels en geen Spaans zoals op het vaste land van Honduras.
We kopen huisgemaakte kip van de BBQ van deze mevrouw.
De jeugd danst er op los.
Na twee dagen op Saint Helena gaan we door naar French Harbor. Hier ligt de grootste garnalenvloot van de Caribean. Het plaatsje ligt dan ook vol vissersschepen en het staat er vol met bedrijven die iets met garnalen en kreeft doen. We laten het anker vallen in het haventje vlak voor de Roatan Yacht Club, waar ze de marine aan het herbouwen zijn. We kunnen er met de dinghy aanleggen. Op 5 minuten lopen zit er een grote Amerikaanse supermarkt! En zo kunnen we onze voorraden weer een beetje aanvullen. Na de Pasen gaan we naar de baai bij Fantasy Island. Het water is er mooi helder en we liggen net achter het rif. Fantasy Island is een vakantie resort met zwembad en restaurant. Het seizoen loopt alweer op zijn eind hier en het is er dus niet druk.
Op het eiland zien we veel agouties lopen. (een soort
kleine capibara).
Aan de rand van de ankerplaats is er een leguanenboerderij. Een local woont hier en toen hij hier pas kwam wonen heeft hij een leguaan eten gegeven. Binnen korte tijd kwamen de andere leguanen dit aan de weet en nu krioelt het van verschillende soorten leguanen die je nu zelf kunt voeren. Ze lopen gewoon vrij in de bossen maar weten de voederplaats wel te vinden.
Paula te midden van de leguanen.
Het rif hier is een marinepark waar het wemelt van de grote kreeften en conch -schelpen. Op slechts anderhalve meter water kruipen tientallen kreeften rond. We gaan er een paar keer snorkelen en zien zelfs een grote geelgroene morene.
Grote kreeften lopen er en we zien zelfs een morene
van wel 1 meter.
Op donderdagavond is er pizza avond bij een kleine marina in de mangrove net achter het rif. We kunnen er net met de Panoramix komen en liggen er heel beschut. De pizza moet je van te voren bestellen, want het zijn afhaal pizza's. Er komen hier veel Amerikanen en dus is er een cruisersnet. Dan is er elke ochtend om 08:30 u een kort overleg op de radio en kan iedereen activiteiten of andere wetenswaardigheden delen. Zo is er elke zaterdagavond BBQ op fantasy island of een potluck bij de marina er naast. Bij de BBQ neem je je eigen eten mee en dat eet je zelf op. Bij een potluck neem je eten mee maar eet je dat van anderen. Wij kiezen voor de BBQ en praten met heel wat cruisers.De volgende dag varen we verder naar de hoofdplaats Coxenhole. Hier komt 3 keer per week een cruiseschip in het seizoen en dat geeft heel wat drukte. Er is een grote markt in een paar straatjes met groente, fruit, vlees, huisoudelijke artikelen en kleding.
Deze truck reed zojuist de kabels boven de straat
stuk in Coxenhole.
Na twee dagen gaan we door naar West End. Dit is een strand met veel restaurantjes en duikscholen. Erg toeristisch dus, hoewel nu in het laagseizoen lopen er nog geen honderd rond. Alle restaurantjes zijn nog wel open zodat er heel wat keus is. Er zijn ook veel kleine eetstalletjes aan de boulevard waar je voor een paar dollar burrito's kunt eten. We verwennen onszelf door een appartement voor een week te huren. Paula kan nu goed slapen op de kant en veel wandelen langs de boulevard.
Lekkere bank en stoelen in de kamer en zelf piña
colada maken in de keuken.
De koelkast kan goed ijsklontjes maken en zo maken we zelf heerlijke piña colada met cocosmelk en ananassap in de mixer! Er zijn hier veel duikscholen en er zijn veel duikstekken. Ik had al gelezen dat hier een duikstek is waar je met haaien kunt zwemmen en dat wil ik zeker doen. De prijs is redelijk en zo ga ik met vier andere duikers op weg naar de haaien. De stek is een paar mijl uit de kust waar de bodem ineens naar 20 meter diepte komt. We krijgen instructie wat we gaan doen en hoe we ons moeten gedragen. Als we afdalen naar de stek zie ik al een paar haaien nieuwsgierig rondzwemmen. Het zijn prachtige grote beesten veelal vergezeld door vissen die zich vastzuigen aan de haai in de hoop op wat restjes. Pas op het eind van de duik krijgen de haaien wat te eten en daarna zijn ze gelijk weer weg. Behalve de haaien is er nog meer moois te zien, kijk maar op dit filmpje.
Gelukkig ging er een professionele videoduiker mee zodat ik er nog een leuke herrinnering aan over houd. Later in de week maak ik nog twee duiken. Een naar een wrak op 30 meter diep en een naar een rif met dropoffs (steile wanden) en swimthru's (smalle kanalen).
Elke dag gaan we even op de boot kijken en zwemmen bij het rif. Na een paar dagen komen we bij de boot en ligt deze wel 50 meter verderop. Volgens onze Franse buurman is de boot 's nacht gaan schuiven. Ik begrijp er niets van en ga kijken op de plek waar ons anker lag. Ons anker lag keurig ingegraven in een van de weinige zandplekjes tussen verder zeegras. Er is geen sleepspoor te zien en het lijkt erop dat iemand, al dan niet per ongeluk, ons anker eruit getrokken heeft. We zullen het nooit weten, want we waren er immers niet bij toen het gebeurde. Wel ligt er nu een Canadese charter op onze plek. De week op het land is voorbij en we willen verder naar het eiland Utila. Net op deze dag is de wind 180 graden gedraaid. We besluiten nog even terug naar French Harbour te gaan, waar vandaag op zaterdag de BBQ is. We ontmoeten weer oude bekenden en hebben een gezellige avond. Er zit hier een heel nest Franse zeilers waarvan maar een enkeling wat Engels spreekt. De meesten van hen gaan, net als wij, naar de Rio Dulce in Guatamala.
Gezellig restaurant aan de hoofdstraat met heerlijke
shakes.
Utila is een klein eiland vol met duikscholen. Dit is de voordeligste plek om je PADI diploma te halen. Het is er vol met backpackers en het doet allemaal een beetje alternatief, hippie-achtig aan. De restaurantjes zijn er talrijk en voor een kleine prijs kun je er heerlijk eten. We willen graag een keer met de whale sharks (walvishaaien) snorkelen. Deze walvissen komen hier aan de noordkust massaal bijeen om te eten. Door de stroming van warm en koud water zit het hier vol met kleine visjes die ze als een soort grote stofzuiger opslokken. Als wij naar de noordkust zeilen, zijn er te veel golven om ze makkelijk te zien. Na 10 minuten zie ik veel vogels en vis opspringen. En ja hoor we zien de whale sharks prachtig voorbij zwemmen. Als Paula het water ingaat om er naartoe te snorkelen, zwemmen ze weer verder. We hadden al gehoord dat de ene whale shark wat schuwer is dan de ander en laten wij nu net een schuw exemplaar treffen. Ook het foto's maken is net als bij dolfijnen lastig, vandaar dat ik hieronder maar even een plaatje van internet geplukt heb.
Whale shark van wel 4 meter naast de boot.
We gaan ook bij het rif snorkelen waar het vol met vis zit. We snappen wel dat er hier veel duikscholen zitten, het is een prima duiklocatie met helder water.
We halen onze vouwfietsen te voorschijn en gaan een stukje fietsen op het kleine eiland. Er woont hier een kunstenaar die zijn hele huis en tuin versierd heeft met mozaiek. Het lijkt wel een beetje op Gaudi uit Barcelona. Je kunt er door de tuin wandelen via paden, tunnels, trappen allemaal rijk versierd met mozaiek.
Mooi versierde tuin met oude flessen en stukjes glas
bij de kunstenaar.
We gaan nog een keer lekker mexicaans eten voordat we vertrekken naar Guatamala. Het is bijna volle maan en dus extra hoog water om de ondiepe riviermonding op te kunnen varen. Bij de immigratie en port captain checken we uit. Er komen weer heel wat stempels en papieren aan te pas.
De port captain tikt onze zarpe met carbonpapier
en stempelt deze.
Zo zien de meeste kantoortjes er uit in al die landen waar we komen. Oude verveloze kamers met versleten meubilair.
<< terug logboek volgende >>
