Turkije december 2007:
Het is moeilijk om wat voor elkaar geheim te houden. Dankzij onze inventarislijst
weten we precies wat waar in welke doos zit. Zo ook de chocoladeletters
dus, die zitten in doos 4 in de stuurboord achterhut. Paula was me net
voor geweest en had de letters al apart gelegd en ik maar zoeken! Zoals
je op de foto ziet is Sinterklaas vanochtend dus langs geweest.
Ook is deze week de ombouw
van het gasfornuis gestart. Het bestaande gasfornuis wordt van de gaskoppen
ontdaan en krijgt een Wallas 95D dieselkookplaat. Hiervoor moest een dieselleiding
worden aangelegd en moest ook de stuurboord achterhut worden leeggehaald.
Vandaag, 9 december, is het fornuis klaar. We staan nu voor een week op
de kant om het onderwater- schip te antifoulen. Ook moeten er twee gaten
in worden gezaagd voor de watermaker en de sonar. Op de schroefas wordt
een ropestripper gemonteerd
om touwen door te snijden als die in de schroef komen.
Maandag 10 dec. is de boot uit het water gehaald en konden we beginnen
met schuren van de antifoulinglaag. Tijdens de werkzaamheden op de kant
hebben we de dagen op een andere boot doorgebracht, zodat we in deze periode
niet geheel dakloos waren.
Ook de 2e dag hadden we nog nodig om te schuren want een schip van 11 meter is niet meteen vrij van alle aanslag. Helaas lieten de weergoden ons in de steek want we wilden woensdag de 1e laag antifouling aanbrengen maar helaas regent het ook wel eens in Turkije. Er zat niet anders op dan te wachten tot het droog werd maar de regen had nog helemaal geen zin om op te houden zodat wij ook donderdag noodgedwongen binnen zaten. Ook mooi even tijd om de website bij te werken met een betere Google maps. Je kunt voortaan de laatste 10 posities van het schip zien. De foto's op de link pagina zijn nu ook bijgewerkt. Maar op vrijdag lachte het zonnetje ons tegemoet en vol goede moed begonnen wij aan het verven. Omdat het prachtig weer was konden wij de 2e laag antifouling meteen al `s middags aanbrengen zodat wij zaterdag het water weer in konden en in onze eigen boot konden gaan slapen. Helaas, het zat ons niet mee want zaterdag begon de dag ook weer met regen en omdat er weinig personeel is op zaterdag moesten wij wachten tot maandag voordat wij weer in onze eigen boot konden wonen. Het hele weekend was verder prachtig weer en maandagmorgen ging onze boot als 1e het water in zodat wij onze spullen weer naar de eigen boot konden brengen en weer in de vertrouwde omgeving verder kunnen wonen.
Hier in Bodrum is het nog steeds aangenaam weer waardoor Pim en Paula
`s avonds na het eten altijd nog even een wandelingetje langs de boulevard
gaan maken en in het dorp een kopje koffie drinken. Langs de boulevard
zijn nog genoeg restaurants open, zo ook een Chinees restaurant waar we
2 keer gegeten hebben. Voor de ingang van de Chinees staat een portier
van `s morgens 9:30 uur tot `s avonds 10:30 uur klanten te lokken en mensen
naar binnen te helpen. Hij is blij als er iemand een praatje met hem maakt
want het is erg stil op straat.
Omdat wij iedere avond langskomen, kwamen wij dus ook in gesprek met de
portier.Hij vertelde ons dat hij in de winter in Bodrum werkt en in de
zomer in Gumbet , een klein plaatsje verderop. De volgende avond liepen
wij weer langs en natuurlijk een praatje. Hij vroeg of wij een kopje koffie
wilden, gratis van het huis. Nou, dat wilden wij wel. Dus werden we met
veel egards naar binnen geleid en kregen ons heerlijke kopje koffie. 2
avonden later, weer het praatje en weer het gratis kopje koffie. In het
restaurant werken 4 obers en 1 van deze heren begint ons ook al te kennen
zodat wij nu weten dat hij 2 dochters heeft (de jongste wordt 27 december
1 jaar) en dat hij het leuk vindt om te schilderen. Dit gaat nu al bijna
iedere avond, en vorige week kregen we heerlijke gebakken banaantjes van
het huis. De mensen zijn hier dus heel gastvrij en als wij geen zin hebben
om bij de Chinees koffie te drinken lopen we aan de overkant zodat de
portier ons niet ziet. We hebben ondertussen meer gratis koffie en thee
gekregen dan dat we ooit besteed hebben in het restaurant. Gisteren kwamen
we met de baas van het chinese restaurant in gesprek en hij vroeg of we
van babi pangang hielden. Natuurlijk, maar varkenvlees is hier vrijwel
nergens te krijgen. (bij de supermarkt hebben ze een paar dingen zoals
parma ham a € 100 de kilo) Ik vroeg hem dus hoe hij aan echt varkensvlees
dacht te komen. Hier in de bergen zijn de zwijnen gratis antwoorde hij,
en nu gaat hij voor mij een zwijn schieten. We zijn benieuwd wanneer de
babi pangang geserveerd gaat worden.
Donderdag 20 december is het kurban bayrami ofwel offerfeest. Dit is
qua heftigheid vergelijkbaar met kerstmis bij ons. Het duurt 4 dagen en
de eerste dag slachten ze een geit en eten met de familie 1/3 deel op.
De tweede dag eten ze 1/3 met vrienden. En de derde dag geven ze het laatste
derde deel aan de armen. De Turken houden ook wel van makkelijk, want
je kunt bij de supermarkt een geslachte geit kant en klaar afhalen 1 dag
voor het offerfeest.
Kerstmis is hier verder een non-event. Alhoewel veel winkels sinds vorige
week kerstbomen, -ballen en -slingers in de etalage hebben gezet. De supermarkt
heeft zelfs een kersthoekje ingericht waar je kunstbomen, kaarsen, ballen
en allerlei andere kerstzaken kunt kopen. Onze kajuit is nu dus ook versierd.
De dag voor het offerfeest is er een grote schapenmarkt. Er was zelfs
een verkoper die dacht dat wij ook een schaap wilden kopen.
Op de dag van het offerfeest zijn wij cultureel gaan doen, en zijn we
naar een van de zeven wereldwonderen, het mausoleum van Mausollos
geweest. Althans wat er nu nog van over is. Bijna 2000 jaren bleef het
overeind, todat een aardbeving het verwoeste. In 1494 kwamen de kruisridders
langs die de stenen wel handig vonden om er hun kruistocht-kasteel mee
te versterken. In 1522 waren zo ongeveer alle stenen opgebruikt, zodat
alleen de funderingen en de graftombes over zijn. Vandaag de dag staat
dat kasteel nog steeds in Bodrum en zijn de marmeren stenen van het mausoleum
daar te zien.
De dagen vliegen voorbij en we krijgen steeds meer kennis met de Turkse
gewoontes. De bevolking is erg gastvrij en zal altijd klaar staan om ergens
mee te helpen. 30 dec. was weer zo`n dag waarbij wij van de Turkse gastvrijheid
hebben mogen genieten. We gingen `s morgens een wandeling maken naar een
paar molens bovenop een berg en omdat het prachtig weer was kregen we
op een gegeven moment wel een beetje dorst. Bovenop de berg hadden we
een prachtig uitzicht over het water en het dorp. Er stond een bouwval
wat in de zomer als restaurant door moet gaan maar op dit moment waren
er 4 mensen een beetje aan het klussen. Er zat wel een echtpaar (oude
man en jonge vrouw) aan een tafeltje met wat mandarijntjes en een flesje
water. Wij vroegen aan deze meneer of we misschien hier wat te drinken
konden krijgen maar hij moest ons helaas teleurstellen. We moesten wel
even met hem aan het tafeltje gaan zitten en zo kwamen we met hem in gesprek.
Op een gegeven moment vroeg hij of we misschien wat water en raki wilden
hebben maar om nu om 12 uur `s middags aan dermate sterke drank te zitten
hadden we even geen zin in. Of we dan misschien een biertje wilden. Nou,
daar hadden we wel een klein beetje trek in. Zonder problemen ging hij
samen met een andere man naar zijn auto en rijdt weg. Binnen 10 min. is
hij weer terug met een kratje bier zodat we toch nog wat te drinken kregen.
Affijn, we zitten zo'n beetje te keuvelen en ineens komt een wat oudere
vrouw een grote salade op tafel zetten. Achter de bouwval was een moestuin
en daar had ze net de ingredienten geplukt en voor ons deze salade gemaakt
met brood erbij. na nog eens 10 min. komt deze zelfde vrouw met gebakken
visjes, ook voor de gasten. na verloop van tijd was deze overheerlijke
maaltijd op en wilden we ze wel wat geven voor hun gastvrijheid maar daar
kwam niets van in. We werden door de man uitgenodigd om eens een keer
bij hem langs te komen in zijn huis en als wij zijn auto een keer wilden
lenen was dit ook geen probleem.
