Florida 2015: Met mijn vriend At ga ik de Panoramix overvaren naar Lissabon, Portugal. Onderweg kunnen we kontakt houden met andere zeilers, e-mailen en weersinformatie opvragen via de SSB. Het ophalen van de email gebeurt met de kortegolf radio, ook wel de SSB genaamd. Door middel van verschillende toontjes wordt de informatie overgezonden.
Het ophalen van de email gaat niet zo snel. Na een vliegreis met vertraging, een uur in de rij bij de immigratie gevolgd door een uur wachten bij de douane, komen we in Miami aan. Ons vliegtuig was een nieuwe dreamliner van net twee weken oud. Het toestel zag er prachtig uit en was erg comfortabel. We hebben een huurauto om naar de marina te rijden, waar we net voor middernacht aankomen. We organiseren even snel een ladder om aan boord te komen en gaan gelijk naar bed. Als we de volgende morgen bij daglicht de boot zien, is deze heel groen en vies! Er vliegen best wel veel grote wespen rond de kuip. Ik word drie keer gestoken en ik ga op zoek naar waar die beesten vandaan komen.
Er zijn drie nesten in totaal. Ze zitten onder de randen van de banken in de kuip. Met een flinke spuit gif weten we ze allemaal te doden. At begint al snel om de groene smurrie van de boot te schrobben. De koelkast doet het helaas niet meer. Daar ga ik een nieuwe verdamper in zetten. De keelcooler blijft kennelijk toch problemen geven, dus die zal ik afkoppelen. Nu nog aan dit onderdeel zien te komen. We moeten de huurauto nog terug brengen naar Stuart (een grote plaats 30 mijl verder). Hier zit een vestiging van het huurbedrijf. We bestellen gelijk het koelkastonderdeel bij Westmarine. Daarna gaan we met de enige en laatste bus terug naar de marina. Ik had vanuit Nederland al een nieuw gasfornuis besteld in Amerika en vandaag komt er een truck voorrijden om hem af te leveren. Het dieselfornuis is achteraf toch geen goed idee geweest. Op zich werkt het prachtig, maar het vergt te veel onderhoud en geeft toch regelmatig storing. Het nieuwe gasfornuis heeft vonkonsteking en zelfs een grill in de oven! Als ik het buitenboordmotortje weer achterop het schip zet, merk ik dat de motor vastzit. Het lukt niet om met het startkoord de motor in beweging te krijgen. Ik demonteer de kap en maak een flink eind hout vast aan de motoras. Zelfs hiermee lukt het niet om er enige beweging in te krijgen. Dan maar de kop er af gehaald. NU zie ik het probleem. De kop- pakking is lek en er is zout water in de cylinder gelopen! De zuiger zit daardoor muurvast. Met een dopsleutel zo groot als de zuiger en wat WD40 kruipolie tik ik voorzicht de zuiger beetje bij beetje naar binnen. Na 10 minuten is de zuiger in de laagste stand. Nu zetten we weer het eind hout er op en krijgen we de motoras langzaam rond. Met veel draaien en WD40 krijgen we de zaak weer helemaal los en soepel. We maken alles schoon en zetten de kop met vloeibare pakking er weer op. Straks in het water kunnen we hem uitproberen. At komt met het voorstel om de ankerketting te controleren. Ik denk nog een ketting is een simpel stuk materiaal waar niet zoveel mee mis kan gaan. Bij het uitrollen van de ketting zien we al snel dat het helemaal foute bloel is. De schakels zitten vastgeroest en op sommige stukken is van de 8 mm staal nog maar 6 mm overgebleven! We besluiten de slechte stukken er af te knippen en houden nog 60m goede ketting over. Dit stuk heeft nog wel een paar mindere schakels van 6.8 mm, maar dat is sterk genoeg.
Langzaam wennen we aan de hoge temperaturen hier. We beginnen 's ochtends met 25 graden. Gedurende de dag stijgt dat door naar 33 tot 35 graden. Werken is dan niet leuk meer en we houden dan maar even siësta. Tegen de avond zakt de temperatuur iets en gaan we boodschappen doen. De vouw- fietsen komen weer goed van pas, want de supermarkt is een klein eindje weg. Te ver om te lopen, maar prima te doen op de fiets. At heeft de vastgelopen remkabels goed gesmeerd zodat we ook weer kunnen remmen! Als ik de instrumenten wil uitproberen, geven deze allemaal een foutmelding(Seatalk failure). Verder onderzoek leert dat er vier instrumenten de geest hebben gegeven. Aan de storing te zien, lijkt het er op dat de bliksem vlakbij is ingeslagen. Hierdoor is de Seatalk communicatielijn stukgegaan. Gelukkig werkt de autopilot nog wel en kunnen we in ieder geval de oceaan oversteken. De SSB zender lijkt ook even kapot, maar dat blijkt een slecht kontakt te zijn, pff..! De lekkende kraan in de keuken werkt goed mee en laat zich gemakkelijk vervangen. Ik had uit Nederland al een nieuwe meegenomen. Deze past zo in het oude gat en op de bestaande aansluitingen. Vandaag, maandag 20 april, komt de nieuwe verdamper voor de koelkast. Het inbouwen wordt nog een lastig klusje, want alles is tijdens de bouw van het schip aangebracht. De leidingen lopen daardoor achter onmogelijke plaatsen. De verdamper komt in het koelgedeelte en moet met leidingen naar de compressor die onder het gasfornuis staat. Ik probeer eerste vanuit het koelgedeelte een doorgang te maken, maar dat lukt niet. Dan is er nog een mogelijkheid via het kastje in de hut stuurboord achter. Je kunt daar met je arm door een gaatje naar binnen. Ik wurm mijn arm erdoor, maar juist als die klem komt te zitten, kan ik er nog steeds niet bij. Dan maar de laatste optie. En dat is het schot achter het fornuis wegzagen. Met een decoupeerzaag zaag ik het schot in tweeën. Het schot geeft zich echter nog niet gewonnen. Het blijkt met drie schroeven vast te zitten. Met een beitel werk ik het schot op drie plaatsen los en sneuvelen de schroeven. Eindelijk victorie! Ik kan nu prima bij het doorvoergat. Er is nog wat hak- en zaagwerk nodig, maar even later zit alles netjes op zijn plaats. Het schot heb ik weer netjes terug geplaatst en omdat het achter het fornuis zit, zie je niks meer van de zaagsnede. Dan komt het uur van de waarheid. Ik zet de compressor aan en wacht even. Ik voel nog niets koud worden, wat nu? We wachten nog eens vijf minuten en ja hoor de koelkast koelt weer! At is erg kritisch over het gewicht in de boot en de verdeling ervan. Samen gaan we door het hele schip en herverdelen alle dozen. De zware spullen komen zo dicht mogelijk bij de mast. De lichtere zaken kunnen meer in de punt of helemaal achterin het schip. Paula's nachtkastje, dicht bij de mast, moet er ook aan geloven en is nu opgevuld met de haakse slijptol en zware boeken. We gooien ook heel wat overbodige zaken in de vuilnisbak. Het raadsel waarom de vier Raymarine meters stuk zijn krijgt ook meer duidelijkheid. In de masttop zat een optisch wind- vaantje dat nu geheel verdwenen is. De bliksem is in het aluminium paaltje geslagen en heeft zo het gehele vaantje verwoest. Door de hoge spanning vlakbij de windmeter, die daar naast zit, zijn de hierop aangesloten meters bezweken. Al deze meters zijn via een en dezelfde kabel (Seatalk) aangesloten. Als laatste zit de stuurautomaat op deze kabel en gelukkig heeft die de klap doorstaan. Dit is namelijk het duurste onderdeel (€3000) in de lijn. Door de goede aarding van de mast is de overige apparatuur heel gebleven. De kapotte meters kan ik tweedehands op ebay kopen. Ze zijn intussen gearriveerd en aangesloten. Alles werkt weer als vanouds. Op donderdag 23 april kunnen we dan eindelijk het water in. Ongelooflijk dat je 10 dagen moet wachten omdat het zo druk is met Canadese 'snowbirds' die er allemaal uit willen. De volgende dag hijsen we de zeilen en vertrekken richting Stuart. Onderweg overnachten we op het St. Lucie kanaal. We zetten de buitboordmotor op de dinghy en na heel wat keertjes aantrekken start de motor weer. Na een tijdje word de koelwaterstraal ook wat forser. Kennelijk zat de koelwater leiding verstopt met zout. We varen wat eindjes met de Idefix om de motor goed door te spoelen met zoet water. De volgende dag gaan we door de sluis 4 meter omlaag naar zout water. Bij Stuart eten we een ijsco en overnachten we op de ankerplaats. Na een goede nachtrust tanken we de boot vol en gaan op weg naar Palm Beach. Er staat een mooi rugwindje en we zeilen met 7 knoop (is erg hard) naar de ICW (Intra Coastal Waterway = inlands kanaal langs de oceaan). Omdat er bij Stuart een opening naar de oceaan zit, zijn er veel veranderlijke ondiepten. Wij varen netjes tussen de tonnen richting de ICW als we ineens vastlopen. Het is uitgaand tij en de wind blaast ons op de ondiepe drempel. Na wat heen en weer gewrik en fok bak, lukt het om weer los te komen. We proberen nu voorzichtig alle plekjes op de drempel tussen de rode en de groene ton, maar we komen er niet overheen. Dan maar weer terug en wachten op hoger water. Na een lunch en 5 uur wachten is het water 40 cm gestegen en gaan we rakelings over de drempel. Het is al laat geworden en we zien een leuke ankerplek langs de ICW. We ontmoeten nog een Nederlandse Amerikaan die hier op zijn boot woont en hier werkt. We zwemmen in lauw water van 28 graden. 's Avonds eten we een lekkere New York strip steak met pasta salade. Het smaakt heerlijk met een biertje voor Pim en een wijntje voor At erbij. De volgende morgen varen we verder naar Palm Beach. Hier doen we de laatste boodschappen en wachten we op goed weer om over te steken naar de Bahama's. De wc spoelt niet goed door, want als we doortrekken zien we geen resten in het water komen. Ik ga het water in en prik met een dunne slang de afvoerleiding door. Er lijkt hier geen verstopping te zitten. Als ik klop op de vuilwatertank, klinkt deze toch wel vol. Een andere truc is om via de ontluchting lucht naar binnen te persen, waardoor de inhoud van de vuilwatertank wel naar buiten moet. Ik vraag aan At om met een stukje tuinslang even hard te blazen op de wc ontluchting. Er klinkt een plop, en ja hoor, daar stroomt de inhoud naar buiten. Tijdens het verblijf op de kant hebben insecten de onluchtingspijp dichtgemetseld. Dit hadden die beestjes ook al bij de voorste watertank gedaan, die daardoor niet gevuld kon worden. Nu snappen we ook waarom de andere boten op de kant muskietengaas in de huiddoorvoeren steken. << terug logboek volgende >> |
|
|||