Turkije februari 2008:
De maand februari begon gelijk met een heldendaad van Paula. Tijdens onze
avondwandeling komen er altijd trouw 2 honden met ons meelopen. Onderweg
sluiten zich vaak nog meer honden aan en dit kan soms uitlopen tot 6 of
7 honden. Ze houden ons goed in de gaten en als we ergens naar binnen
gaan blijven ze steevast voor de deur wachten om daarna met ons de wandeling
voort te zetten.
Zo komen er af en toe ook wat nieuwe straathonden bij die de omgeving
nog moeten leren kennen. Ook afgelopen week. Ik had al een paar dagen
een herdershond gesignaleerd, maar deze was nog vrij schuw en bang. Langs
de boulevard liggen hier een heleboel vissersbootjes langs de kade in
ondiep water. De kade is ongeveer 1.50 m hoog. Het is niet aan te raden
van de kant te springen, want het is een steile kademuur waarbij je met
geen mogelijkheid vanaf het water weer terug op de kant kunt komen (tenminste,
voor een hond die niet goed kan springen) Helaas wist deze nieuwe hond
dit niet en had hij geprobeerd een stuk brood uit het water te pakken.
Ik kwam aanfietsen en zag een heleboel mensen naar beneden kijken. Ik
stop en zie daar de nieuwe hond bibberend van angst op zijn poten in het
ondiepe water staan. Er was een meneer naar beneden geklommen om te proberen
de hond te vangen en omhoog te tillen maar iedere keer liep de hond weer
naar achteren het water in. Ik dacht bij mijzelf: dit moeten we met zijn
tweeen doen, dus riep ik naar de meneer dat hij even moest wachten. Ik
ging snel terug naar onze boot om mijn laarzen aan te trekken en hondekoekjes
te halen. Daarna probeerde ik samen met de meneer de hond te vangen. Helaas
bleef hij maar naar achteren lopen ondanks de hondekoekjes. Op een gegeven
moment konden we de hond naar een hoek drijven, zodat hij niet meer zo
ver weg kon lopen. Ik pakte hem bij zijn nekvel, deed een halsband om
en gaf hem zo aan de meneer die hem vasthield. Ik klom naar boven, de
meneer tilde de hond omhoog en ik pakte hem vast en zette hem op de kant.
De omstanders applaudiseerden allemaal voor mij en ik werd wel 20 keer
bedankt in het Turks en ze vonden mij een heldin.
Op
5 februari zijn we naar de grote markt in Milas geweest. Milas is een
grote stad 50 km van Bodrum. De markt is vele malen groter dan de bazaar
in Bodrum. Behalve voor handelaren zijn er ook grote delen vrijmarkt waar
particulieren hun groenten en vruchten kunnen verkopen.
We hebben er 2 uur rondgelopen en hebben zelfgemaakte yoghurt gekocht
en wat kruiden. De yoghurt zag er lekker uit, maar was toch wel wat zuurder
dan we gewend zijn. Er stond ook nog een (voor ons ouderwetse) machine
koffiebonen te malen. Het maalsel werd in plastic zakjes verkocht.
6 februari was Paula jarig. Het zonnetje scheen uitbundig en hoewel Paula
geen cadeau verwachtte, kreeg zij een puzzel van een historische wereldkaart
in 1000 stukjes.
Nadat de doos geopend was, stond er een mededeling dat de puzzel vanwege
technische redenen 999 stukjes bevat. Ja, dat valt dan weer even tegen!
Gelijk begonnen met het uitzoeken van de randjes en 4 hoekstukjes.
Met behulp van een oud onderdeel van een deltavleugel, een stuk 'upright'
of ronde alluminium buis, is de laptopsteun gereed gekomen. Het plateau
is een oude beeldscherm standaard (nog gekocht op de koninginnedag vrijmarkt
voor 50 cent). De laptop zweeft nu boven de kaartentafel en kan alle kanten
uit verdraaid worden. De stroefheid van het draaien kan ingesteld worden
door in de kaartentafel een stel vleugelmoeren strakker te zetten. Hierdoor
word de buis meer of minder tegen de rand van de kaartentafel aangeklemd.
Ook is de laptop aan de bodemplaat verankerd via de standaard aanwezige
docking gaten. Zo blijft de laptop ook op zijn plek in zwaar weer en als
het schip stampt op de golven. (zelfs als we over de kop zouden gaan)
Voor 6 euro nog een extra los toetsenbord erbij gekocht.
11 februari was weer zo`n dag waar handen en voeten nodig zijn om iets
uit te leggen. We hadden de bimini bekeken en er waren wat kleine reparaties
nodig die we zelf kunnen verrichten. Alleen hebben wij geen geschikt zeilgaren.
En zo ging Paula naar de zeilmaker en om te vragen of ze een klosje zeilgaren
verkochten. Helaas had deze man alleen de klossen voor industrienaaimachines
en op mijn gewone naaimachine past dit niet. Ik met gebaren vragen of
hij een andere winkel wist die wel kleine klossen verkoopt. Op een papiertje
legde hij mij uit hoe ik moest fietsen en hoe de winkel heette. Ik op
de fiets gestapt en een stuk de richting uit fietsen die hij mij had gewezen,
maar al wat ik vind, geen zeilmakerij. Ik een paar keer gestopt en gevraagd
of iemand de winkel wist, maar ze begrepen niet wat er op het briefje
stond, dus daar had ik weinig aan. Op een gegeven moment kwam ik langs
een meubelmakerij die meubels bekleed, ik dacht bij mijzelf: daar heb
je stevig garen voor nodig dus ik naar binnen. "do you speak english?
is het eerste wat je vraagt maar meestal is het antwoord:"hayir"
wat nee betekent.
Ik eerst uitleggen met handen en voeten dat ik een zeil wil repareren
en dat ik daarvoor garen nodig heb. Of hij garen verkoopt. Na een aantal
keer garen aangewezen te hebben en op een papiertje een boot getekend
met een zeil, kwam hij erachter dat ik garen wilde hebben. Hij kwam met
een rol garen aanzetten wat sterk genoeg was, maar ik was niet helemaal
zeker of het ook geschikt zou zijn voor de bimini. Ik vroeg naar de prijs,
dit was 45 Ytl en ik vroeg een klein stukje mee zodat ik nog verder kon
gaan zoeken. Op de terugweg kwam ik langs een winkel die zonwering maakt
en daar heb je ook onverwoestbaar garen voor nodig, daar mijn papiertje
met zeilboot laten zien en een klos garen aangewezen en deze meneer snapte
al vrij snel dat ik de klos garen wilde hebben. Ik weer naar de prijs
vragen en hier was de rol 12 Ytl. Het wordt al goedkoper. maar ook bij
deze man was ik niet helemaal zeker. Op naar de laatste winkel die ik
tegenkwam: een winkel die tenten maakt. Ook daar weer mijn verhaal gedaan
en dit garen leek mij het meest geschikt. Toen nog vragen naar de prijs
en hier was de hele klos 10Ytl. Ik mijn portemonnee gepakt, maar er zat
alleen nog een briefje van 5 Ytl in. Ik legde uit dat ik wel even geld
ging halen, maar nee, hoor, 5 Ytl was ook genoeg en ze wilden niet dat
ik nog geld ging halen. Zo zie je maar weer, als je maar lang genoeg zoekt
kom je vanzelf de spullen tegen die je nodig hebt.
13 februari is de bliksembekabeling gereed gekomen (zie ook projecten)
Door de boot zijn nu een aantal flinke dikke stroomkabels gelegd van 80
mm2. Dit waren nog oude computerkabels van mijn eerste eerste
werkgever (25 jaar terug, wie wat bewaart die heeft wat). Deze kabels
komen samen op een punt bij de kiel. Hier kan ik bij onweer de kabels
met een akkuklem op de kielbouten zetten. Deze verbinding kan niet permanent,
want er staat zo'n 0,5 volt spanning tussen de verstaging (rvs) en de
kiel(ijzer). Door het spanningsverschil zou mijn kiel, de laagste in de
galvanische rangorde, langzaam maar zeker wegroesten.
20 februari heb ik de motorpakking aan de voorkant vervangen. Tijdens
de tocht naar Italie was deze olie gaan lekken. Met behulp van het Yanmar
service manual uitgezocht hoe deze voorkant, de timing gear case, eraf
gehaald moest worden. Eerst de dynamo eraf, dan de zeewaterpomp, dan de
brandstofpomp en dan de voorkant.
Het was gelijk mijn vuurdoop, want ik had nog niet eerder iets dergelijks
gedaan. Als je maar geduldig en systematisch te werk gaat, valt het eigenlijk
wel mee. Niets forceren met hamer en beitel dan komt het goed. Na een
dag hard werken is de pakking vervangen. De dag erna heb ik gelijk onderhoud
aan de motor gepleegd. Nu kan de motor weer 300 uur vooruit.
