Panama San Blas (deel 1) januari 2013:
We hebben een nacht met hoge deining achter de rug als we op 10 januari aankomen in Puerto Perme in de San Blas. Deze natuurlijke haven is rondom beschermd en de 3 meter hoge deining eindigd hier in bijna vlak water. De baai is pas op het laatste moment zichtbaar omdat deze geheel opgaat in zijn natuurlijke omgeving. Het indianendorp is van hutjes met palmbladeren. Her en der rookt een vuurtje. We laten het anker zakken en doen eerst even een tukje om bij te komen van de afgelopen nacht.
Aankomst in Puerto Perme op de San Blas.
's Middags gaan we de kant op en het lijkt wel of we een openlucht museum binnenlopen. De indianen zijn een beetje schuw maar een paar brutale kinderen durven hallo tegen ons te zeggen. Deze indianen zijn erg authentiek met hun houten hutjes waar bijna niets in staat. Omdat er geen electriciteit is, slaapt het hele dorp vanaf 7 uur 's avonds want ze hebben geen licht. Het is dan ook pikkedonker en 's morgens om 6 uur komt het dorp weer tot leven
Indianenhutten in Puerto Perme.
Dorpsplein met hutjes. Smeulend
houtvuur in de hut.
We worden bij indianen uitgenodigd die een kleine baby hebben waar ze erg trots op zijn. Paula heeft nog even snel een paar babysokjes gebreid die enthousiast ontvangen worden. Ook mogen we in hun hutje foto's maken. Later komen we erachter dat de meeste indianen niet willen dat je foto's maakt, dus deze keer hadden we geluk.
Het leven in de hut.
We maken een praatje met de indianen en ondertussen wordt de baby gezoogd. Paula mag de baby ook even vasthouden, maar daar zijn de bronnen helaas opgedroogd voor de kleine.
Alleen de vrouwen gaan traditioneel gekleed.
Even verderop worden we weer uitgenodigd om binnen te komen. Deze mevrouw verkoopt zelfgemaakte hesjes, mola's, met mooi borduurwerk erop. We krijgen een zoete drank te drinken, maar kunnen er niet uitkomen wat het nou is. De man heeft al vaker contact gehad met cruisers en heeft zelfs een klein fotoalbum wat hij trots laat zien. We constateren dat de vrouwen allemaal mola's dragen en kralenkettingen om armen en benen. Sommige vrouwen dragen ook een gouden neusring. Gelukkig zijn hier nog geen westerse invloeden.
Ondertussen krijgt Paula diverse koopwaar te zien en wordt een armbandje met piepkleine kraaltjes kunstig aangebracht. Het fruit is beperkt tot papayas en kokos. De bananen (platanen) hier zijn om te bakken en smaken net als aardappel naar weinig. We maken nog een korte wandeling naar het volgende dorp. Hier zijn sommige woningen ook van steen. Elk dorp van de Kuna indianen bepaalt zelf hoe zij met de tradities omgaan. Zo is ieder dorp weer net even anders. Een algemene regel van de Kuna is geen alcohol.
Boomstamkano's (ulu's) bij het naburige dorp Anachucuna.
Aan de rand van het dorp is de wasserette. Het is een dikke plank die een beetje hol is en waar je het wasgoed in kunt schrobben. Wel zelf zeep en borstel meenemen!
De wasmachine in een beekje is voor iedereen.
De tweede dag als we willen vertrekken, zien we hoe de Kuna indianen hun geld verdienen met de handel in kokosnoten. Een Colombiaanse handelaar komt af en toe de noten ophalen. Met hun ulu's worden de kokosnoten naar de Colombiaan gebracht en de kindertjes mogen gezellig mee.
De kinderen mogen gezellig mee met vader.
We vertrekken en gaan naar het volgende dorp van de Kuna's 20 mijl verderop.We konden merken dat hier weinig blanke mensen komen. Toen wij het land opgingen, doken de kinderen snel weg en keken nieuwsgierig om een hoekje. Toen Paula dichterbij een peuter kwam moest het huilen en kroop achter zijn moeder. Na een paar dagen waren de kinderen gewend dat er vreemde blanke mensen in hun dorp kwamen en begonnen ze te lachen en te zwaaien.Je moet trouwens voor elk dorp waar je voor anker gaat betalen. Hier in Perme was het $ 10. Het volgende dorp heet Caledonia en is een stuk moderner. Hier is er telefoon en elektriciteit opgewekt met zonnepanelen. Helaas is het ankergeld nu verhoogd naar $ 16.
Zelfgemaakte lantaarnpalen van hergebruikte materialen.
We worden vriendelijk welkom geheten en gaan ook op bezoek bij de chief. We worden rondgeleid en zo ontdekken we een paar winkeltjes en een restaurant. We besluiten gelijk om die avond uit eten te gaan. Er is geen menukaart en de keuze is beperkt tot rijst met kip, vis, inktvis, tomaat, linzen en plataan. Gelukkig is hier alcohol toegestaan en drinken we een lekker koud biertje bij de maaltijd. En dat alles voor slechts $ 4 per persoon.
Een heerlijke maaltijd in ons eerste Kuna restaurant.
Na twee dagen gaan we een stukje verderop naar het Kuna dorp Mulatupu. We moeten hiervoor een stuk tussen gevaarlijke riffen door volgens de kaart. Gelukkig hebben de indianen een paar stokken op de riffen geplaatst waardoor ze goed zichtbaar zijn. Zodra we voor anker liggen, lijkt het wel of alle kinderen uit het dorp ons komen bekijken. Van alle kanten komen ze in hun boomstam kano's aangepeddeld. Er is in dit dorp een leraar Engels en kunnen de kinderen 'Hello' en 'How are you' zeggen. Ook spreken ze een beetje Spaans net als wij. At en Beatrijs hebben een fotoboekje van Nederland en dat willen ze natuurlijk allemaal bekijken.
Allemaal willen ze de foto's van Holland zien.
We ontmoeten mister Green die redelijk Engels spreekt en een kennismaking met de chief heeft geregeld. De vader van mr. Green was tot zijn dood vorig jaar chief. Mr. Green leidt ons door het dorp en toont ook het ziekenhuis in aanbouw, dat mede door toedoen van zijn vader nu wordt gebouwd. We moeten op het gemeentehuis $ 5 ankergeld betalen en krijgen ook nog een mooi gestempeld betalingsbewijs.
Moeder van mr. Green met traditionele mola kleding
en gouden neusring.
We worden ook uitgenodigd om de volgende dag bij mr. Green thuis te komen eten. Zijn dochter Amelia is dan net terug uit Panama City. We ontmoeten de moeder van mr. Green, Manuela, die geheel tradioneel gekleed is. We krijgen een maaltijd van rijst in kokosmelk gekookt met een paar stukjes kip.
Aan tafel bij de familie
Green. De keuken met potten
en pannen.
Er wordt gekookt op een houtvuurtje in de hut. De rook houdt de beestjes weg en na afloop ruiken wij nog een poosje naar brandhout. Omdat ook hier geen electriciteit is waren wij om 5 uur (dus bij daglicht) bij Mr. Green thuis en om half 7 waren wij klaar met eten en konden wij nog bij schemer naar onze boot roeien. Toen wij op het centrale plein kwamen, was er een ware happening met dans en muziek. We varen verder naar het eiland Piños waar er al heel snel een bootje het ankergeld komt innen. We gaan de kant op om het dorpje te bekijken. Helaas is dit dorp erg rommelig en vuil vergeleken met wat we tot nu toe gezien hebben. Bij de wandeling terug naar de boot zet ik mijn voet 20 cm voor een slangekop neer. Ik zie de slang pas op het laatst en haal zo snel mogelijk mijn voet weer weg.
Ik zie de boa constrictor pas als ik er bijna bovenop
stap.
Als we van een afstandje kijken zien we een 2 meter lange groen/bruine gevlekte slang. Hij trekt langzaam terug en laat zich goed fotograferen. Gelukkig loopt dit goed af, want een dokter is hier niet in de buurt. De ankerplaats is erg onrustig en de volgende morgen vertrekken we weer.
<< terug logboek volgende >>
